In 1973 werd ik geboren als An, de oudste uit een gezin met 5 kinderen in Oostmalle. Intussen noemen heel wat mensen me ook Anneke omdat dat door de jaren heen zo gegroeid is. Op dit moment gebruik ik beide namen naast en door elkaar en dat voelt heel oké.
Als kind en als jongere voelde ik me vaak alleen en anders dan de anderen. Ik snapte niet dat ik mensen uit mijn omgeving op een dwaalspoor bracht door mijn onzekerheid te verstoppen achter een stoer masker mensen uit mijn omgeving op een dwaalspoor bracht. Ze dachten dat ik gelukkig was of opstandig of koppig of …. maar bijna niemand zag de gevoelige, passionele, chaotische en onzekere An die ik toen eigenlijk was en soms nu nog ben.
Ik ben er zeker van dat in mijn kindertijd de basis gelegd is voor de gevoeligheid die ik heb voor kinderen, jongeren en volwassenen die niet standaard zijn, anders denken en ernaar hunkeren om gezien te worden. Ik probeer in mijn contact met mijn cliënten echt te luisteren en op zoek te gaan naar de echte boodschap…. “Wat wil dit kind, deze jongeren of deze volwassenen ons vertellen?”, is voor mij de belangrijkste vraag.
Autisme loopt als een rode draad door mijn leven. Later bleek dat ook ADHD mee op datzelfde draadje zit. Meer dan eens ben ik kwaad geweest en heb ik me afgevraagd “Waarom ik?”, “Waarom in mijn gezin?”, “Waarom kom ik overal in mijn leven autisme en ADHD tegen?”. Ik heb met die rode draad een beetje een haat-liefde verhouding. Ik vocht ertegen, maar pas toen ik besefte dat vechten geen zin had en ik die rode draad ben gaan omarmen, vond ik daar rust in. Ik zou nooit zijn wie ik nu ben als ik niet telkens opnieuw mensen met autisme en/of ADHD op mijn levenspad tegen had gekomen.
Ik ben (plus)mama van 4 kinderen tussen 14 en 21 jaar. Mama zijn in een groot gezin met 5 kinderen met een gebruiksaanwijzing was en is niet altijd evident. Ik heb me soms zo radeloos en machteloos gevoeld, maar ik vocht en vecht voor elk van mijn kinderen, zelfs al wist ik soms niet waar ik de energie moest halen. Verwachtingen bijstellen, lichtpuntjes zoeken, een open en eerlijke communicatie nastreven, eindeloos geduld hebben en grenzeloos graag zien, zijn de belangrijkste dingen die maken dat we het samen redden. Ik ben mijn kinderen ongelofelijk dankbaar omdat ze me de kans geven om autisme en ADHD te leren kennen en aanvoelen vanuit ons gezin. Geen enkel boek of geen enkele opleiding heeft me geboden wat mijn kinderen, en bij uitbreiding mijn leerlingen in de GON, me geleerd hebben. De gesprekjes over hoe hun hoofd werkt, hoe zij dingen ervaren, hoe de situatie voor hen voelt zijn telkens een verrijking. Het is een pluim op de hoed van al die kinderen dat mensen vinden dat ik autisme zo goed aanvoel…
Een mens heeft vele facetten. Ik ben naast mama, ook partner, vriendin, vrijwillige medewerker bij Wemel, buurvrouw, muzikant, toevallige voorbijganger en ook een hulpverlener. Nadat ik enkele jaren als leerkracht verzorging gewerkt had, startte ik in 2005 in de GON (geïntegreerd onderwijs) en sinds vorig schooljaar werk ik in een ondersteuningsteam. Ik deed en doe mijn werk graag en met passie, maar toch miste er nog iets. Als GON-begeleider volgde ik in 2013 een lezing van Lut Celie “Anders kijken en luisteren naar kinderen en jongeren” en dat voelde als thuiskomen. Zij gaf taal aan wat ik zelf aanvoelde …. In 2017 volgde ik de driedaagse “Omgaan met verlies en emotionele pijn bij kinderen en jongeren” om van daaruit door te stromen naar de opleiding “Integratief rouw- en verliescounselor voor kinderen en jongeren”. Doorheen deze opleiding vielen de puzzelstukjes nog meer samen. Ik zie de link met het kleine meisje dat zich eenzaam en verward voelde en begrijp dat ik tijd heb nodig gehad om zelf te groeien en mij vrij genoeg te voelen om vol vertrouwen en met veel goesting VlinderVry op te starten!