Blog

HET WARE VERHAAL ACHTER : 'uw bek stinkt'

Vandaag breng ik jullie graag een praktijkverhaal van vele jaren geleden. Kinderen met autisme kunnen hypersensitief zijn (overgevoelig voor zintuiglijke prikkels) of hyposensitief (ondergevoeligheid voor zintuiglijke prikkels) of een combinatie. Het kan soms heel wat vragen om te ontdekken wat een kind nodig heeft om zich prettig te voelen en tot leren te komen.

Dit verhaal gaat terug naar één van de eerste jaren dat ik als gon-begeleider autisme werkt. Ik kwam in het eerste leerjaar voor een kind dat erg verstandig was maar extreem weinig taal had. Hij kwam in de klas niet tot leren omdat ons onderwijs zo talig is. Mijn taak bestond er op dat moment in om de lesjes aanvankelijk rekenen te visualiseren. We zaten meestal dicht bij elkaar te werken met materiaal.

Op een dag zei hij : "Uw bek stinkt". Ik was niet boos op dit kind omwille van zijn taalgebruik want ik voelde aan dat hij mij niet wou shockeren maar dat hier een behoefte onder zat. Bovendien ging ik er van uit dat hij een zinnetje dat hij ergens gehoord had na zei, net omdat hij zo weinig taal had en heel vaak sprak met zinnen uit tekenfilms of series.

Eerlijk. Het was even schrikken. De sessies nadien poetste ik mijn tanden extra en nam ik een muntje voor ik hem ging halen maar het hielp niet. Hij schoof keer na keer weg van mij met de gevleugelde woorden : "uw bek stinkt".

Ik was een beetje radeloos. Ik wou dit kind helpen maar hij bleek zo'n gevoelige neus te hebben dat ik hem letterlijk afstootte. Ik ging te rade bij iemand die op dat moment meer ervaring had met autisme dan ik. Ze gaf me de raad om eens te proberen om samen hetzelfde snoepje te eten bij de start van de begeleiding.
Dat bleek DE oplossing.

Sinds die dag hadden we een fijn contact en ging dit kind ook op schools vlak vooruit. Door de storende prikkel (de frisse muntadem van mijn gon-juf) weg te nemen, kwam er pas ruimte om in relatie te gaan en terug tot leren te komen. ... See more

OOK TRAUMA
Naast rouw en verlies is trauma een thema waarin ik me sinds twee à drie jaar steeds meer verdiep.

VAAK DE OORZAAK VAN 'LASTIG GEDRAG'
Oorsprokelijk deed ik dat omdat ik vaststelde dat 'lastig gedrag' bij kinderen en jongeren, ik noem het liever signaalgedrag, bijna altijd het gevolg is van onderliggende trauma's. Vanuit mijn buikgevoel merkte ik dat grote of minder grote gebeurtenissen in het leven van het kind, het gedrag rechtstreeks beïnvloedde. Later stelde ik vast dat dit effect heeft tot in de volwassenheid.

IMPACT OP ONTWIKKELING VAN DE HERSENEN
Ondertussen verdiepte ik me in het onderwerp en volgde ik opleidingen en lezingen, onder andere van Bessel van der Kolk en weet ik dat de impact van traumatische gebeurtenissen nog veel groter is dan mijn intuïtie ooit had kunnen vermoeden.

ONDERSCHAT PROBLEEM
Omdat de invloed van trauma nog heel erg onderschat is, hoewel het gevolgen heeft tot op hersenniveau, deel ik graag onderstaand artikel.

WE WILLEN HET NIET WETEN
Oké. Het is geen happy onderwerp. Dat is trouwens typisch voor trauma, we willen het liever niet weten omdat het ons confronteerd met een falen. Als maatschappij en als mens.

MAAR WE MOETEN HET ONDER OGEN DURVEN ZIEN
Iedereen die met kinderen werkt, en bij uitbreiding iedereen die met kinderen omgaat, zou dit moeten weten! Voor de kinderen van nu. Maar ook voor de volwassenen van de toekomst!

'Als je je veilig en geliefd voelt, specialiseren je hersenen zich in ontdekken, spelen en samenwerken. Als je je bang en ongewenst voelt, spitsen ze zich toe op het omgaan met gevoelens van angst en verlating.'
(van der Kolk, 2016, Traumasporen, Uitgeverij Mens)

https://www.caw.be/wat-beweegt-er/nieuws/familiaal-geweld-raakt-kinderen/ ... See more

Maandag....
De week starten met een positieve quote.

Deze kwam ik nog maar gisteren tegen en het zou dus kunnen lijken op een domme copy - paste.
Waarom plaats ik hem dan wel?
Omdat de afbeelding én de quote een ongelofelijke indruk op mij nalieten.

Ik werd geraakt in mijn diepste kern.
That's me. Wild aan de binnenkant en soms ook aan de buitenkant....

Voor mij is het ook een boodschap van helemaal jezelf mogen zijn.

Herken jij je ook? Of totaal niet? ... See more

Op zaterdag deel ik graag een interessant artikel of filmpje.

Het filmpje van vandaag gebruik ik als ik met kinderen werk rond 'Wat is ADHD?'

Het is een kort tekenfilmpje waarbij de kenmerken van ADHD (overbeweeglijkheid, impulsiviteit en beperkte aandacht) duidelijk en op een speelse manier naar voor komen.

Daarnaast kunnen we ook inzoemen op de gevolgen. De vervelende gevolgen en de leuke gevolgen, want die zijn er ook.

Tot slot zit er ook de veilige haven in waar ons lieveheersbeestje na al zijn avonturen terug thuis komt.....

Vanuit het filmpje kunnen we dan aan de slag met ons eigen hoofd. Wat herkennen we bij onszelf? Wat niet? Hoe voelen we ons daarbij?

Wie herken jij in dit filmpje? In welke rol zit jij? Ik ben benieuwd naar wat dit filmpje met jou doet?

https://youtu.be/kIPGZs0UCQc ... See more

Ik werd de voorbije week ongelofelijk geraakt door onderstaande tekst én door de foto. Het vertelt iets over mij, over waar ik vandaan kom en waar ik naar op weg ben.

Laat de woorden binnenkomen. 'Misschien' zijn er nog mensen die zich herkennen en zich laten raken. Met veel liefde.... ❤

Misschien ben je wel heel sociaal,
maar houd je niet zo
van grote groepen.

Misschien ben je wel heel speciaal,
maar heb je dat nooit zo gevoeld.

Misschien zie en voel jij heel veel,
maar heeft dat je vooral
in de weg gezeten.

Misschien wil jij gewoon de diepte in,
maar niemand die dat echt begreep.

Misschien ben je wel
van onschatbare waarde,
maar wist jij nooit zo goed
wat je hier op aarde deed.

Misschien ben jij wel heel
goed in er voor mensen zijn,
maar heeft dit je zoveel gekost
dat je bent ingestort.

Misschien ben jij wel één van
de meest heldere lichten op aarde,
maar heb je dat zelf nog niet ontdekt.

Misschien kunnen jouw gaven
wel de mensheid helpen,
maar je gelooft er niet in dat
jij zo belangrijk zou kunnen zijn.

Misschien maak jij wel
heel snel verbinding,
maar voel je dat je er
nooit écht bij hoort.

Misschien ben jij wel
gewoon heel gevoelig,
maar heb je dit nooit écht erkent.

Misschien heb jij wel wat te vertellen.
Misschien heb jij hier
wel iets belangrijks te doen.
Misschien ben je hier
niet zonder reden.

Misschien kan jij wel
de toekomst laten zien.
Misschien kan jij wel iets
heel kostbaars doorgeven.

Misschien mag je goed op jezelf letten.
Misschien mag je jezelf serieus nemen.
Misschien mag je jouw
gehele zelf omarmen.

Misschien mag je wel in
je grootsheid gaan staan.

En misschien,
mag je nu wel stoppen met
het woordje misschien.

Want misschien,
is het nu de hoogste tijd
om in jezelf te gaan geloven.

Je bent het waard.
Je bent prachtig.
En je bent één van de
sleutels hier op aarde.

Ga het alsjeblieft zien lieve schat.
Stop met jezelf klein houden
en wees wie je bent!

Bron: Zoran Ristic ... See more

Dit verhaal van Sandra Kleipas deel ik met veel liefde omdat het mij zelf zo raakt.

Wat wil jouw kind jouw vertellen met zijn of hazr gedrag. Ik zoek het samen met jou graag uit!

Xxx

Overprikkeld worden, onrust voelen, niet tot rust komen ....
Het is iets waar ik zelf, maar ook mijn kinderen, al een hele weg in hebben afgelegd. Er zijn heel wat truckjes of hulpmiddelen die kunnen helpen, maar soms is het moeilijk om door het bos de bomen te zien. Dat gaat over ademhalingsoefeningen, (al dan niet natuurlijke) medicatie, muziek luisteren, apps installeren of (vaak dure) hulpmiddelen kopen.

Ik geef regelmatig tips aan kinderen, jongeren of ouders om rust te vinden, beter in te slapen of te ontprikkelen.

Vandaag zoem ik graag in op enkele (betalende) hulpmiddelen die hun nut hebben bewezen omdat ze werken via de zintuigen en ik ervaar dat dit voor mij het meeste impact heeft.
- een psiobril : een bril die lichttherapie combineert met geluiden en begeleide relaxatie door stemmen.
- een somnox : een slaaprobot die een beetje lijkt op een zware knuffel. De somnox combineert relaxatiegeluiden met ademhalingsbegeleiding. Het lichaam gaat onbewust de ademhaling van de slaaprobot overnemen en samen met de robot de ademhaling vertraging
- een verzwaringsdeken : een verzwaringsdeken zorgt voor een subtiele maar diepe druk. De druk die door het gewicht van het deken wordt uitgeoefend, geeft het lichaam een gevoel van veiligheid en geborgenheid.

Ik ga vandaag niet tot in detail in op als deze zaken, maar ik ben benieuwd over welke hulpmiddelen jullie graag meer informatie willen. Zet het hieronder zeker in de opmerkingen.

Ik overweeg ook sterk om een aantal van deze zaken niet alleen in de praktijk aan te raden en te laten zien maar eventueel voor korte periodes uit te lenen of te verhuren zodat mensen deze thuis kunnen uittesten vooraleer ze overgaan tot een dure aankoop. Ook hier ben ik benieuwd of daar interesse voor is.

Ik ben ongelofelijk benieuwd naar jullie reacties! ... See more

VOORBIJ DE BLOKKADE

'An, waarom heb je nog niks op facebook gezet over hoe we gewerkt hebben aan mijn blokkade voor Frans?' 't Is al lang geleden dat ik die vraag kreeg van een cliënte met autisme, maar dat maak ik dus bij deze goed.

Ze zit tegenover mij en heeft me net met een stralende glimlach verteld dat de test voor Frans beter mee gevallen is dan gedacht. De test, (geen examen!), want van examens krijgt ze nog meer stress.

Na uitval in het gewone onderwijs, een overgang met tijdelijk onderwijs aan huis en een tussenstop bij de midden-jury, zit ze nu in het tweedekansonderwijs.

Aan de lessen Frans mocht ze sinds de tweede helft van het semester van niet meer deelnemen wegens te vaak afwezig. Smoesjes, excuses en vage lichamelijke klachten kwamen bij de leerkracht over als 'niet gemotiveerd' en bovendien 'zijn de regels streng'. Ze kon overgaan naar een volgende module op basis van zelfstudie en deelname aan een oriënterende test.

Het is eind december als haar mama aan de alarmbel trekt. Het studieschema dat we samen maakten volgt ze niet. Het examen in januari dreigt een fiasco te worden.

We blikken terug, ver in de tijd. Sinds wanneer zag ze dit vak niet meer zitten?

Het begon met iets 'stoms'. Omwille van sociaal emotionele redenen beslisten haar leerkrachten en haar ouders samen dat ze de 3e graad van de lagere school beter in drie jaar deed. In haar hoofd was dat een 'fale' en vooral vooral een 'fale' voor het enige nieuw vak in het vijfde leerjaar. Frans dus. Vanuit die (te) logische link groeide een aversie tegen het vak Frans. Iets dat ze de rest van haar middelbare schoolcarrière mee nam.

Ik was in deze de lastige, de 'ik ga jou uit je comfortzone duwen'-coach. De 'ik weet écht niet alles, maar ik heb het gevoel dat ik je nu toch nog meer een duw uit je comfortzone moet geven'-coach. En ook de : 'ik geloof in jou en in jouw toekomst'-coach!!!!

Samen deden we conversaties in haar 'beste schoolfrans' en mijn 'mmm misschien net iets beter, maar toch ook niet waaaw-schoolfrans', om via die werkvorm - telkens opnieuw - net buiten haar comfortzone uit te komen!

Ze blokkeerde. Ze geraakte eruit. We deden het opnieuw. Eerst dezelfde conversatie herhalen. Dan een beetje langer. Een beetje moeilijker. Telkens langer. Tot de dag van de test.... Ze slaagde!

In het volgend semester nam de school contact met me op omdat het opnieuw dreigde mis te lopen. Ik vertelde aan de leerlingbegeleidster dat er maar enkele dingen belangrijk waren : inzetten op verbinding met de vakleerkracht, een escape aanbieden en afspraken maken om terug aan te sluiten en tot slot een geleidelijke opbouw van de mondelinge oefeningen. De school nam deze tips ter harte en maakte deze concreet. Het werkte!

Ondertussen zijn we een hele tijd verder. Frans wordt nooit haar lievelingsvak maar ze slaagt zich er doorheen, voorbij de blokkade. ... See more

VERLIES... WHAT'S IN A NAME?

Als ik zeg dat ik een opleiding tot rouw- en verliescounselor volgde, dan komen er altijd vragen over verlies. Rouw na overlijden dat kunnen de meeste mensen zich nog iets bij voorstellen.

Maar wat is verlies meer dan een dierbare die sterft? Zeker als ik vertel dat je verlies heel ruim mag interpreteren krijg ik vaak vragen. Vragende blikken, maar ook vragen die ook gewoon letterlijk worden gesteld.

Mensen kunnen geconfronteerd worden met verlies van voor hun geboorte tot het moment dat ze sterven. Verlies hoort bij het leven en niemand wordt gespaard.
In deze post geef ik aan de hand van voorbeelden graag meer uitleg bij 'verlies in de brede zin van het woord'.

- Een huisdier verliezen door ziekte, ongeval of door tegenslag
- Je lievelingsknuffel verliezen
- Een kindje /broertje of zusje verliezen voor, tijdens of kort na de geboorte
- Je vertrouwde leven verliezen door onvoorziene omstandigheden in het leven van je ouders (ziekte, werkloosheid, financiële tegenslagen, ...)
- je werk verliezen door een faillissement, een reorganisatie of ...
- Je toekomstdromen verliezen door een onvervulde kinderwens
- verlies eigen aan een nieuwe levensfase (geboorte, voor het eerst naar de creche, een nieuwe school, alleen gaan wonen, pensioen, verhuis naar een WZC, ....)
- Mensen verliezen: opa's, oma's, ouders, klasgenoten, broers, zussen, partners, kinderen, vrienden, vriendinnen, leraren... Dat kan door de dood, maar ook door andere omstandigheden zoals een verhuis, een scheiding of een vriendschapsbreuk.
- Een deel van jezelf, van je identiteit, verliezen na een heftige/traumatische gebeurtenis
- Je droom op moeten geven door omstandigheden
- Je gezondheid verliezen door een diagnose die alles voorgoed verandert
- Je zelfstandigheid verliezen
- Je ouders die scheiden / de scheiding van je partner
- Contact met je ouders kwijtraken of je kinderen verliezen
- ...

Je kan verlies niet indelen van meer naar minder of van groter naar kleiner. Hoeveel pijn verlies doet hangt samen met eerdere verlieservaringen, met je gehechtheid aan de persoon of de situatie, met de mate waarin het verlies al dan niet verwacht werd en met de situatie waarin je dat verlies al dan niet alleen kan dragen.

Soms kunnen verliezen een ogenschijnlijk kleine impact hebben voor de omgeving en een grote impact voor de betrokkene.
Een voorbeeld om dat te illustreren. Toen ik bijna zeven was werd Jef door een ongeval uit ons leven gerukt. Hij was mijn kinderloze grootnonkel en we hadden bijna dagelijks contact. Hij was mijn dikke vriend. Dat verdriet liet ik niet toe want ik vond het erger voor zijn vrouw en de volwassenen in de familie. Ik vond troost bij mijn lieve juf in het tweede leerjaar, juffrouw Greet. Ze was er, voelde me aan en zag me. Twee maanden later ging ze in ziekteverlof om nooit meer terug te keren. Ik maakte tekeningen en stuurde haar brieven, maar het hielp niet. Dát verdriet heeft me meer getekend dan het overlijden van Jef. ... See more

Fijne maandag!
Geniet van wat je doet!

"Je moet stress vermijden"
"Je mag niet stressen"
"Stress zorgt ervoor dat je gezondheidsklachten krijgt"

Alle stressgerelateerde klachten lijken wel 'je eigen schuld' en als je het maar hard genoeg wil dan verdwijnt de stress als sneeuw voor de zon.

Was het maar zo eenvoudig. Stress is geen keuze. Je kan ook niet beslissen om geen stress meer te hebben. In tegendeel, van jezelf verwachten dat je geen stress meer hebt en daarop overdreven focussen, gaat de stress doen toenemen. Dat is zoiets als denken over het feit dat je niet wil denken.

Stress ontstaat in ons onbewuste zenuwstelsel. Als we iets zien, horen, voelen, proeven, ruiken of denken wordt die info ter hoogte van de amygdala, een belangrijk plekje in onze hersenen, beoordeeld als veilig ( = geen stress), misschien veilig ( = beetje stress) of onveilig ( = heeeeeel veeeeeel stress en vechten, vluchten, pleasen of bevriezen).

Wat kan je zelf doen?
- relativeren. Je doet niks fout als je stress voelt. Dat wil zeggen dat je bezorgd of betrokken bent. Dat het je iets kan schelen!
- ademen : door bewust te ademen en je ademhaling te vertragen kan je via je bewuste zenuwstelsel je onbewuste zenuwstelsel beïnvloeden.
- leuke dingen inplannen die veilig voelen en die je veerkracht vergroten. Denk aan wandelen, lopen, fietsen, eens goed lachen met vriendinnen, naar de sauna gaan, handwerken, ....

Ook ik ervaar stress. Voor mijn operatie was dat vooral stress om alle ballen in de lucht te kunnen houden. Momenteel gaat dat vooral over revalidatie-stress.
Wat ik doe als ontspanning?
- puzzelen
- lego bouwen
- ontspannende boeken lezen
- feel good tv
- iets eten met vriendinnen
- plannen maken voor na de revalidatie zodat ik iets heb om naar uit te kijken
- een ontspannend bad nemen
- mediteren
- buiten komen en de zon op mijn snoet laten schijnen
- in de zetel liggen onder een dekentje en dicht bij mijn lief aan kruipen
- ....
- en tot slot : fb-posts schrijven 😜

Hoe ga jij om met jouw stress en wat doe jij voor jezelf als de stress te hoog oploopt? ... See more

Nog een maandje en...
HIJ KOMT. HIJ KOMT. DIE LIEVE GOEDE SINT!

Hoe kom je als ouder van een kind met autisme of een kind dat gewoon heel prikkelgevoelig is deze periode goed door? Hier alvast 5 tips die kunnen helpen om ook van deze periode een feest te maken.

1. Zorg voor duidelijkheid
Hoe lang duurt het nog? Wanneer komt hij? Wanneer mag ik mijn schoen zetten? Wanneer vertrekt hij terug? Voor jonge kinderen is 'binnen een maand' een te vaag antwoord omdat hun tijdsbesef nog niet voldoende ontwikkeld is. Een aftelkalender kan hierbij helpen. Wanneer begin je met een aftelkalender? Als het thema Sinterklaas begint te leven in de leefwereld van je kind. Is dit te lang op voorhand, parkeer het Sint gebeuren dan tot in of na de herfstvakantie.

2. De Sint werkt op maat van je kind
Toen mijn 2 oudste zonen nog kleuters waren schreven we samen een brief aan de Sint met hun verlanglijstje. De Sint stuurde een briefje terug waarin hij aangaf dat hij wist dat Seppe van verassingen hield en hij dus voor een verassing zou zorgen. Omdat Tijs niet van verassingen hield vertelde de Sint aan hem wel welke cadeaus hij kon verwachten.

3. Maak keuzes
Overlaad je kund niet met snoep en cadeaus. Als je kind te veel krijgt wordt het overprikkeld en krijgt het keuzestress of wil je kind met alles tegelijk spelen. Beperk het aantal Sintbezoeken aan winkels of thuis. Maak keuzes want hier geldt minder is meer. Zorg ook bij Sintbezoeken voor voorspelbaarheid. Wij gingen elk jaar met de neefjes en nichtjes naar het Sinterklaasfeest op moeke haar werk. Elk jaar ingericht rond een ander thema maar volgens hetzelfde stramien. Kwamen we de Sint nog ergens anders tegen dan was dat in hun beleving een hulpsint want die van moeke haar werk was de enige echte.

4. Het sintgebeuren is een feest!
Vermijd het om de Sint of zijn pieten voor te stellen als strenge opvoeders die kinderen straffen bij ongewenst gedrag (de roe of geen cadeautjes) of boemannen die je kind forceren voor iets waar het nog niet aan toe is (tutjes afnemen). Laat je kind stappen zetten op zijn of haar tempo en als het afgeven van het tutje aan de Sint zijn eigen plan is, is dat uiteraard prima!

5. Het moment van de waarheid is voor elk kind anders
Wanneer je kind toe is aan 'de waarheid' is moeilijk te voorspellen. Wordt het sintgebeuren gedomineerd door angst? Kan je kind een geheim dragen? Hoe gaat je kind om met het feit dat het allemaal niet klopt? Ik liet me leiden door mijn kinderen. Uiteraard komen ze op een bepaald moment thuis met het verhaal van een klasgenootje die verteld heeft dat de Sint niet bestaat. 'En wat denk jij? Wat wil jij graag geloven?' met het antwoord op die vraag ging ik verder om te beslissen of de magie nog een jaartje langer mocht duren of dat het tijd was voor antwoorden.

Ik wens iedereen een fijne en magische periode toe! ❤ ... See more

HET BELANG VAN GELIJKGESTEMDE ZIELEN

OVERLEVEN
Toen mijn kinderen in De Waterval naar school gingen, leerde ik Gerda kennen. Ze was een pak ouder dan ik en onze kinderen zaten niet eens in dezelfde klas. Niks dat ons op het eerste gezicht verbond. Vanuit haar eigen rugzakje heeft Gerda als één van de eerste gezien dat ik soms meer bezig was met overleven dan met leven.

HERKENNING
Zij herkende zich in mij en ik vond herkenning bij haar. Haar zoon met etiketje was een aantal jaar ouder dan de mijne en dat maakte dat ze me begreep zonder dat ik iets moest uitleggen.

ERKENNING
Ze gaf me erkenning. Als mama. Als partner van iemand met autisme die op dat moment nog geen diagnose had. Als leerkracht. Als groeiend mens. En daarna ook steeds meer als vriendin.

HOOP ipv WANHOOP
Zij zag mogelijkheden in mij die ik toen zelf niet kon zien en ze was er gewoon. Soms in stilte. Soms gierend van het lachen. Allebei vrouwen met een hoekske af. Ze gaf me hoop waar ik wanhoop voelde.

WIJS
Als mensen zeggen dat ik "wijs" ben dan refereer ik naar Gerda en wat ik van haar al die jaren mocht leren. Leren voelen, mindfullness, loslaten, het is ok, hulp toelaten, liefde kunnen ontvangen, niet oordelen, denken in termen van mogelijkheden, ware vriendschap erkennen,.... Het zijn zaken die Gerda bij mij aangekaart, maar vooral voorgeleefd heeft.

ERVARINGSDESKUNDIGE
Soms hoor ik van ouders dat het feit dat ik niet enkel een professional ben, maar ook ervaringsdeskundige voor hun zo'n verschil maakt omdat ik hen zonder veel woorden begrijp. Dat doet me deugd omdat ik zelf ervaren heb hoe net dát het verschil kan maken.

DANKJEWEL
Lieve Gerda ik kan je nooit genoeg bedanken omdat je er op de cruciale momenten voor me was. Maar ook aan de andere 'Gerda's' in mijn leven zeg ik met veel liefde en dankbaarheid: dankjewel want ik zou nooit zijn wie ik nu ben zonder jou! ❤

WENS
Mijn wens vandaag voor jullie.....
Ik droom dat iedereen in zijn leven een 'Gerda' tegen mag komen.
Ik geloof er ook sterk in dat iedereen, vroeg of laat, een 'Gerda' voor iemand anders kan zijn. ... See more

Is een diagnose nodig?
Moeten we het ons kind vertellen?
Moeten we ons kind dit wel aandoen?
Waarom zouden we het vertellen aan onze omgeving, zijn vrienden, haar klas.

Het zijn maar enkele van de vele vragen die ik krijg rond diagnoses. Al jaren aan een stuk zie ik mensen twijfelen of ze er goed aan doen hun kind te informeren. Altijd met de beste bedoelingen, maar soms ook geleid door angst.

Mijn standpunt over diagnoses samengevat in 10 puntjes.

1. Een diagnose verandert je kind niet, maar geeft je als ouder / leerkracht wel houvast en handvaten voor de aanpak van je kind.
2. Kinderen kunnen meer aan dan je denkt. Je kan hen - op hun niveau - uitleggen dat hun hoofdje anders werkt. Zo groeien ze ermee op en wordt hun bijzonder hoofd iets dat gewoon van hen is en waar ze mee opgroeien.
3. Haal de lading als ouder van het etiketje. Als je kind in diagnose krijgt bv autisme of ADHD, komt dit bij ouders soms zwaar binnen en dat mag. Als ouder ga je door een verwerkingsproces want dit was niet wat je verwachtte toen je over een kind droomde. En toch....ga met die gevoelens aan de slag. Hoe meer jij de diagnose van je kind accepteerd en als 'oké' aanvoelt, hoe gemakkelijker je kind het heeft om zichzelf te accepteren zoals hij of zij is.
4. Jonge kinderen zijn meestal opgelucht als ze horen dat hun hoofd anders werkt. Ze voelen dit al een tijdje aan, maar hadden er geen woorden voor en nu zijn die er wel. Het ligt niet aan hun. Ze zijn niet gek, maar gewoon anders en dat is oké.
5. De ideale leeftijd om een diagnose te vertellen bestaat niet. Zelf ben ik er een voorstander voor om dit - indien mogelijk - voor de puberteit te doen. Tijdens de puberteit heeft het kind de natuurlijke behoefte om te zijn zoals de rest.... In dat plaatje past een diagnose uiteraard niet meteen.
6. Ouders kunnen hun kind zelf vertellen dat het een diagnose heeft ALS ze zich daar zelf goed bij voelen. Als de diagnose voor ouders nog te gevoelig ligt of als ouders zich onzeker voelen kunnen ze dit beter overlaten aan een psychiater, auticoach of therapeut.
7. Ik ben er voorstander van om de klas te informeren als een kind gedrag heeft waardoor het opvalt of uit de groep springt. Nog nooit kwam ik in een klas die misbruik maakte van de nieuwe informatie. Ik had ooit wel een klas die boos reageerden omdat ze het nu pas mochten weten en het kind met de diagnose al die tijd 'verkeerd' hadden in geschat.
8. Een diagnose uit zich bij iedereen anders. Als je één persoon met autisme kent, ken je één persoon met autisme. Hetzelfde geldt voor andere ontwikkelingsstoornissen als ADHD, het syndroom van Gilles de la Tourette of ....
9. Een diagnose krijgen is één ding. Begrijpen wat die diagnose voor jou of je kind betekent is iets anders. Samen op zoek gaan naar wat dit betekent voor deze persoon in deze situatie, zorgt ervoor dat mensen zichzelf beter leren kennen, hun behoeften gemakkelijker kunnen herkennen en benoemen.
10. Ook voor volwassenen is het belangrijk om een diagnose te hebben. Voor sommigen is het besef voldoende. Anderen willen dit op papier. Voor bijna elke volwassene geldt:
Nu begrijp ik eindelijk waarom ik me altijd zo anders voelde of - zoals in onderstaande afbeelding - waarom ik me voelde als een pinguin tussen de mussen.

Hoe ervaar jij jouw eigen diagnose(s), die van je kind, je partner, .....? Is het weten een meerwaarde of net niet? ... See more

Een verhaal uit de praktijk....

Ze is boos op haar opa omdat die hervallen is in zijn drankmisbruik.
Hij is verdrietig omdat hij niet meer naar papa kan nu die terug veel pintjes drinkt.
Zij begrijpt niet dat haar moeder dronk tot ze er (letterlijk) bij neerviel.

In heel wat trajecten komt drankmisbruik en alcoholisme ter sprake. Kinderen en jongeren vinden het moeilijk dit te begrijpen.
'Waarom kiest hij daarvoor?'
'Ben ik dan niet meer waard dan de drank?'

Het is niet altijd zo gemakkelijk om kinderen en jongeren uit te leggen wat de impact is van alcohol of een andere drug en hoe het middel het overneemt, 'de baas wordt' en ervoor zorgt dat de mama, de papa, de oma of de opa iemand wordt die hij of zij niet is of niet wil zijn.

Onderstaand filmpje dat ik regelmatig gebruik geeft beeld en taal aan misbruik en helpt kinderen te begrijpen wat ze opmerken en dat over te brengen aan zijn omgeving.

https://www.youtube.com/watch?v=HUngLgGRJpo

'Mijn opa ging als een donkere vogel naar de kliniek. Met pilletjes werd hij een witte vogel. Dat ging lange tijd goed. Toen dacht hij dat hij het zo ook wel kon, maar zonder die pilletjes werd hij terug een zwarte vogel die alleen nog maar bezig is met de gele druppels.' ... See more

'Ik verveel me?'
'Wat gaan we doen deze vakantie?'

Herkenbaar?
Een activiteit hoeft niet altijd ver, groot, duur of spectaculair te zijn.

Met wat creativiteit kan een blokje rond in de eigen buurt al heel fijn zijn. Zeker als je er een uitdaging aan koppelt.

Slagen jullie erin om deze vakantie kleine dingen te doen met de kinderen die zorgen voor enthousiasme en verbinding? ... See more

Wat wil je wensen? STERKTE of ZACHTHEID?

Als er een geliefde sterft in de familie of kennisenkring van iemand die je goed kent, dan wensen mensen sterkte. Uiteraard doet iedereen dat met de beste bedoelingen.

Ik doe dit zelf al een paar jaar bewust niet meer. Onze maatschappij en onze cultuur vraagt dat we verdriet zo snel mogelijk vergeten. Dat we het wegsteken of onder de mat duwen. Zeker na de eerste moeilijke periode tot aan de begrafenis is het sterk als alles weer zijn gewone gangetje gaat. Als alles nadien dan goed gaat of gewoon lijkt is de omgeving opgelucht.

Is dit normaal? Is dit wat wij de mensen die we graag zien écht wil toewensen?

Als mensen in rouw proberen te voldoen aan het ideaal gaan ze voorbij aan de essentie van rouwen en dat is dat alle emoties er mogen zijn. Boosheid. Verdriet. Blijdschap. Angst. Allemaal. Zo vaak als nodig. Zo lang als nodig.

Wat wens ik dan wel?

Ik wens mensen graag moed om in hun rouwproces te durven duiken. ❤

Ik wens mensen graag kracht om ook blij en gelukkig te durven zijn. ❤

Ik wens mensen graag warme contacten waarmee ze in verbinding kunnen gaan. Bij wie ze een luisterend oor vinden om eindeloos te vertellen over hun dierbare overledene. Bij wie ze een schouder vinden om op uit te huilen. Bij wie ze mogen en durven lachen en plezier maken. ❤

Ik wens mensen veel liefde en zachtheid om te voelen wat ze nodig hebben. ❤

Wat heb jij nodig op moeilijke momenten van rouw of verlies? ... See more

ZELFZORGZONDAG

Eerder deze week kwam ik onderstaande afbeelding tegen en die kwam serieus binnen. Een vrouw plat op de grond. De batterijen leeg!

Dat was ik zoveel jaren aan een stuk tot mijn parental burnout, nu een 15tal jaar geleden.

Dat was ik - of toch goed op weg - de jaren nadien als ik weer eens op het randje balanceerde om dan net op tijd voor mezelf te kiezen.

Dat zijn de collega's binnen mijn team die de voorbije weken met te weinig mensen te veel trajecten opnamen en de mijne er nog bovenop nemen.

Dat zijn de mama's van cliënten in mijn praktijk die zich helemaal geven voor hun kinderen en daarbij zichzelf tekort doen.

Dat zijn mijn volwassen cliënten die te veel ballen tegelijk in de lucht proberen te houden.

Dat zijn mijn zussen, vriendinnen, kennissen, buren, ....

Met ons hoofd weten we het wel : Je hoeft niet alles te kunnen. Je hoeft geen super mama te zijn, geen perfecte partner, geen geweldige huisvrouw, geen meer dan gepassioneerde professional...

Het weten is één ding. Luisteren naar je lichaam dat je toeschreeuwt dat het moe is, is iets anders. Er naar leven blijft elke dag opnieuw - ook voor mij - een stevige uitdaging!

Ik ga nog te vaak over mijn grens, dat ga ik niet ontkennen, maar ik kom van grenzeloosheid. Dit is dus al een pak beter.
Al laat ik het soms nog te ver komen, ik durf ondertussen wel schaamteloos voor mezelf zorgen. Een uitgebreid bad. Een etentje. Eens goed bijslapen. Afspreken met vriendinnen. ...

Als ik niet voor mezelf zorg, wie doet het dan wel?
Als jij niet voor jezelf zorgt, wie doet dat dan wel?
En als wij niet voor onszelf zorgen, hoe kunnen we er dan zijn voor anderen?

Omdat zelfzorg zo belangrijk is en een blijvend thema, wordt dit het vaste zondagthema op deze pagina! ... See more

Bij het begin van de herfstvakantie deel ik graag een mooie tip voor op scholen. Ik kreeg hem door via een Nederlandse vriendin die hem op haar beurt gedeeld had van iemand anders. Het idee is TE mooi om niet te verspreiden. 😍😍😍

Ik wens elke leerkracht, zorg, directie of ondersteuner een fantastische vakantie. Het was in vele scholen weer een heftige periode. Tijd nu om je eigen batterij op te laden.

***

Een moeder was bij de school van haar zoon, en ze zag een fel gekleurde bank in de speeltuin. Ze vroeg aan haar zoon of dit de enige plek was om te zitten...
Hij zei: ' Nee, dat is de bank voor vrienden. Als iemand eenzaam is of geen speelkameraadje kan vinden, en je daar gaat opzitten, komen andere kinderen vragen om met hun te spelen spelen."
De moeder vond ze dit geweldig, en vroeg aan de zoon of hij het zelf heeft gebruikt?
Hij zei: ' Ja aan het begin van het nieuwe schooljaar toen ik hier nieuw was. Ik zat daar en een andere jongen kwam me vragen om met hem te spelen. Hier werd ik blij van. En nu als ik daar iemand zie zitten, vraag ik ze om met mij spelen ".

#vlindervry #eenzaamheiddoorbreken ... See more

Ik heb me nooit 'gewoon' of 'doorsnee' gevoeld. Ik kon me niet vereenzelvigen met jongeren van mijn leeftijd. Ik was gevoeliger, chaotischer, impulsiever, wantrouwiger, genuanceerder, onzekerder, ....

In mijn volwassen leven kom ik steeds vaker mensen tegen aan wie ik me wel kan spiegelen. Mensen zoals ik die niet mainstream zijn.

Onderstaand Chinees gezegde heeft mij geholpen om tevreden te zijn met wie ik ben. An die soms wat krom staat of loopt en vooral niet binnen lijntjes past.

'De scheve boom leeft zijn leven terwijl de rechte boom in tafels wordt veranderd.'

Kinderen en jongeren vragen zich soms af hoe het kan dat ik zo snel hun vertrouwen win. Ik denk dat ik gewoon de schoonheid en de kracht in het scheve zie. 😂❤😂

#vlindervry ... See more

LAT TE HOOG
Heel wat kinderen die ik begeleid zowel op school als in de praktijk leggen de lat voor zichzelf hoog. Te hoog.
Dat is jammer want net daardoor hebben ze het zo lastig met zichzelf!

WE LEGGEN DE LAT
Ik werk soms letterlijk met een lat die kinderen op een bepaalde hoogte leggen. Dat kan gewoon op de mat zijn. Fysiek in ons zaaltje of buiten in de tuin/op de speelplaats. Sommige kinderen moeten dit zien, andere moeten het voelen.

WAAROVER GAAT DAT?
Dat kan gaan over punten. Over de tijd waarin ze een doel willen bereiken. Over het bijstren van hun gedrag. Over fouten mogen maken. Over....

HOE?
Eerst leggen we een metertje met stenen of andere materialen en dan laat ik ze de lat leggen waar ze die altijd leggen. Hoe voelt dat? Waar in hun lichaam voelen ze dat? Daarna leg ik de lat waar ik denk dat ze mag liggen. Zo leg ik mijn mening naast die van hen en kunnen we in gesprek gaan en opnieuw voelen. Op basis van dit gesprek leggen de kinderen of jongeren de lat dan waar ze hoort te liggen....

OP HUN HOOGTE! ❤ ... See more

Het is niet zo gemakkelijk om een AUTISTIC MELTDOWN aan iemand uit te leggen die het nog niet heeft meegemaakt. Ik doe even een poging aan de hand van twee voorbeelden. Deze voorbeelden deel ik - uiteraard - met toestemming van de betrokkenen. Ze zijn bereid hun verhaal te delen omdat ze beseffen dat hierover nog te weinig geweten is.

Mijn zoon met ASS had jaren geleden zijn toenmalige vriendin die hij kende van in de klas/leefgroep een weekend op bezoek. Ze zaten bijna de hele tijd op zijn kamer. Filmpje kijken. Knuffelen. Op elkaars lip zitten. Elkaar plagen tot het vervelend werd. Ik moedigde hen aan om eens buiten te gaan of beneden te komen en mijn zoon ging actief op zoek naar leuke dingen om samen te doen : de cinema, het park, … De vriendin schoot zijn voorstellen één voor één af vanuit haar angst voor het onbekende. Na anderhalve dag komt de vriendin naar beneden. Mijn zoon is precies flauw gevallen. Hij praat niet meer. Zijn ogen zijn gesloten en toch slaapt hij niet. Hij kan zich niet meer bewegen. Ik ga mee naar boven. Gooi het raam open en vraag hen om even niet met elkaar te praten. Even geen prikkels. We spreken af dat we het een halfuurtje aanzien en als het dan niet beter is, dat ik haar naar de trein zal brengen. Het betert niet. Haar aanwezigheid blijft voor druk zorgen.

Wanneer ik terugkom van het station is hij wakker maar 'voos'. Ik neem hem mee naar buiten, naar de realiteit en naar positieve prikkels. Binnen de kortste keren knapt hij op.

Als we achteraf bespreken wat tot de meltdown geleid heeft blijkt dat het de combi is van enerzijds weten wat je nodig hebt of wat de overprikkelingsfactor is en anderzijds dat proberen te communiceren maar geen gehoor vinden. Het doorgaan van die uitlokkende (negatieve) prikkels waar je niet aan kan ontsnappen, zorgt ervoor dat hij zich helemaal gevangen voelt, zowel fysiek als mentaal.

***

Een vriendin van mij heeft zich op kamp gekwetst aan haar hand. Nadat we dit enkele dagen hebben aangezien besluiten we alsnog naar de spoed te gaan omdat er een infectie speelt. De kinderen zijn op dat moment al naar huis en we hebben de luxe om met twee begeleiders mee te gaan. We weten uit ervaring dat dit voor deze volwassen vrouw met autisme niet evident is. Vreemd ziekenhuis. Ongekende dokters én een bijzondere gevoeligheid voor verbandmaterialen. Bij het onthaal melden we dat de betrokkene autisme heeft en dat hiermee rekening moet gehouden worden zowel in communicatie als bij keuze van de verbandmaterialen. Ze minimaliseren. De dokter komt en een behandeling + verband blijkt nodig. De vriendin geeft bij de verpleger aan dat het verband prikt en 'niet gaat lukken', dit wordt genegeerd.

Nadat het verband is aangelegd en we moeten wachten op voorschriften en attesten, zien we de vriendin wegzakken. Haar ogen draaien weg. Ze ligt in foetushouding en begint te trillen. Ze wil zich sterk houden en niet 'aanstellen'. Ze bijt op haar tanden om het verband te verdragen tot het écht niet meer lukt. Tja dit hadden we voorspeld. Uiteindelijk ga ik met haar akkoord bovenop haar liggen om zo diepe druk te geven en rust. Dat is de enige manier om het trillen te verminderen. De verpleger begrijpt het niet en neemt onze uitleg niet serieus. Als wij het beter willen weten...

Met de vriendin in half bewuste toestand keren we terug naar ons kampterrein. Zij herinnert zich amper iets van het gebeuren de autorit. Ze was 'weg'. We vervoeren haar liggend en onder warme dekens naar haar tent en met een joekel van een migraineaanval steken we haar in bed.

Uit bovenstaande voorbeelden blijkt dat een autistic meltdown altijd te maken heeft met prikkelverwerking. Te veel belastende prikkels of te weinig interessante prikkels.

Het brein schakelt zichzelf uit en de persoon valt terug op de levensnoodzakelijke processen. Ademhaling en hartslag. De rest is beperkt of niet aanwezig. Dit is akelig voor de persoon zelf die hier niet voor kiest en er ook niet zelf uit geraakt en akelig voor de omgeving als je het niet kent.

Tips:

- voorkomen is beter dan genezen

- haal de persoon zo snel mogelijk uit de situatie zodat de uitlokkende factor wegvalt

- zorg voor veiligheid en aangename of sterkere prikkels om uit de meltdown te geraken

- betrek de persoon waar mogelijk in je beslissingen door ja / nee vragen te stellen

- bekijk het voorval nadien samen opnieuw. Ga op zoek naar de triggers of de prikkels die geleid hebben tot een meltdown. Die kennen is de eerste stap om gelijkaardige situaties te vermijden.

#vlindervry ... See more

Morgen is het 3 weken geleden dat ik geopereerd werd aan mijn knie. De chirurg had gezegd dat ik de eerste maand niet zou kunnen of willen werken en hij had gelijk. Het waren 3 weken waarin de focus lag op zelfzorg en overleven. Op omgaan met pijn en zorgen voor extra slaap.

Langzaam voel ik de goesting terug komen om mij te focussen op andere dingen. Vandaag maakte ik een plan van aanpak om mijn VlinderVry-fb-pagina terug nieuw leven in te blazen. Dit was ooit een plekje waar ik mijn liefde voor mijn cliënten en mijn passie voor mijn vak en de thema's waar ik rond werk kon delen. Het viel me steeds moeilijker om tijd te vinden om te schrijven en posts te maken. Ik liet het zo want energie die er niet is, die kan je niet gebruiken.

Maar nu kriebelt het dus om terug te schrijven. De ideeën zijn aan het borrelen. Hopenlijk maken we van deze pagina samen terug iets moois! ... See more

BEN IK ONMISBAAR?

NODIG
Heel vaak heb ik zowel in mijn job als ondersteuner als binnen mijn eigen praktijk het gevoel dat ik nodig ben. Niet op een slechte manier hé maar vanuit passie, enthousiasme en goesting. Het aantal nieuwe aanvragen was nooit zo groot. De hulpvragen lijken zwaarder te wegen dan vroeger. Je weet wel wat ik bedoel.

ZELFZORG VS ZORG VOOR ANDEREN
Zelfzorg staat hoog op het lijstje om alle ballen in de lucht te houden, maar soms gaat het werk toch voor. Dringende intake, spoedafspraak, overleg met school of dokter,....

NIET KUNNEN WERKEN
En toen....kwam ik begin september op het punt dat ik een geplande operatie op mijn bordje kreeg met 5 tot 6 maanden revalidatie. Oké in mijn eigen praktijk zal ik - op mijn eigen tempo - vroeger aan de slag kunnen, maar - zo zei de dokter - in de eerste maand ga je niet kunnen of willen werken.

CREATIEVE OPLOSSINGEN
Ik had een maand om mezelf én mijn cliënten voor te bereiden. In het ondersteuningsnetwerk zochten we binnen ons team naar creatieve oplossingen. Met de meeste clienten bekeek ik wie in het netwerk tijdelijk extra kon ondersteunen. Sommigen schoof ik in overleg door naar een lieve collega. Nieuwe aanvragen verwijs ik liefdevol door.

FOCUS OP MEZELF
En wat blijkt? Ik mag de focus leggen op mezelf. Ik kan gemist worden en anderen nemen het over waar nodig. Niet alleen weten dat dit kan, maar het ook ervaren geeft zoveel rust.... ... See more

Laatste dag groeikampje van deze zomer
Laatste checkin met de kinderen
We werken met klei en laten zien hoe we ons voelen.

#ikbenikgroeidagen
#anenneleintkasteel
#appelenboom
#vlindervry

Laatste dag groeikampje van deze zomer
Laatste checkin met de kinderen
We werken met klei en laten zien hoe we ons voelen.

#ikbenikgroeidagen
#anenneleintkasteel
#appelenboom
#vlindervry

Vandaag nog op vakantie (of toch opweg terug naar huis).
Morgen alweer op weg met een nieuwe groep van 7 zonnebloemen, of ook niet, zoals Nele dit zo mooi verwoordde.

"Hier schijnt de zon alvast een beetje. Morgen mogen we 7 extra zonnetjes verwelkomen. Allez, het kunnen ook donderwolken zijn, of regenwolken, of mist, of ... Op groeidagen mag je gewoon voelen wat je voelt en zijn wie je bent. Ah ja!" ... See more

IS DIT MIJN VERANTWOORDELIJKHEID?

Vandaag kwam ik in een groep dit schrijfsel tegen van juli 2018. Het is nog steeds actueel. Niet alleen voor mezelf maar ook voor mensen in mijn omgeving, cliënten of ouders/partners van clienten die ik begeleid.

"Zotte levensles op ons terras in Frankrijk.
Wreed warme avond. Er waait -oef- een stevig windje. We hebben 2 oude terraskaarsen bij en die trekken het met veel moeite tot na de maaltijd.

Als ik terug buiten kom na de keuken-opruim zijn alle kaarsen door de opstekende wind uitgewaaid. No problem.... Ik neem de nieuwe reservekaars en steek die aan, maar ze waait uit. Pffftttt.

Ik steek alle kaarsen opnieuw aan en nog eens... En nog eens... Ik word er bijna hopeloos van en gooi me met heel mijn lijf op de tafel, als buffer voor de wind... Ik doe mijn best om de drie kaarsen brandend te houden en gebruik mijn lichaam als buffer voor de wind, maar het lukt me niet.

En dan bedenk ik.... Is dat mijn taak? Moet ik me letterlijk voor díe kaarsen gooien? Is dat mijn verantwoordelijkheid?

Ik zet me rustig aan de tafel.... De "oudste en leegste" kaars gaat uit en de nieuwe "reserve" neemt over. De tweede oudste gaat opnieuw uit en het is helemaal OK zo...

En plots is er geen licht meer. De bijna volle maan neemt over en het is ok!" ... See more

Ik doe deze vakantie bijna geen individuele sessies. Daarnaast zijn er wel groeikampjes, ga ik mee als begeleider op wemelkamp en werk ik nieuwe zaken uit. Stilzitten zat er nog niet al te veel in.

Sinds gisteren ben ik thuis van een uitrustweek in de zon.

Vandaag is mijn tussentijdse werkdag. Een dag met veel afwisseling. Ik werk met kinderen en jongeren voor wie 2 maanden geen begeleiding te lang is, doe dringende oudergesprekken, een intake ifv herexamens, .... Online waar het moet, in de praktijk waar het kan.

Kortom. Ik werk van 9 tot 9 om dan weer in vakantiemodus te gaan! ❤

Morgen vertrek ik op wemelkamp 🐞 ... See more

Tijdens deze eerste groeidag leerden we ons emotionele vat kennen (en dat van de blopvis 😉), maakten we onze eigen, unieke bloem die er gewoon mag zijn tussen de anderen én maakten we kennis met rots en water.

Dit smaakt naar meer!
Ik kijk alvast uit naar morgen! ❤ ... See more

Klaar voor alweer een groeikampje voor kinderen❤

Vanaf morgen nemen Nele en ik acht kinderen mee op pad....

#ikbenikgroeidagen

EXTRA KINDERKAMPJE EN EEN WARME OPROEP AAN JONGEREN

WARME OPROEP OM HET JONGERENKAMPJE TE KUNNEN LATEN DOORGAAN
Voor het jongerenkampje hebben we nog niet voldoende deelnemers om dit te laten doorgaan. Het voelt een beetje vreemd omdat we aan alles merken dat jongeren een heel moeilijk schooljaar achter de rug hebben en we hen graag een warm bad willen bieden.

Is jouw zoon of dochter van het 1e tot en met het 4e middelbaar heel het corona-gedoe ook strontzat? Heb jij het gevoel dat je kind contact met anderen mist? Denk je dat je kind wel eens deugd zou hebben om samen met anderen stil te staan bij wat ze dit schooljaar allemaal gevoeld of gemist hebben? Weg van mondmaskers, coronabubbels maken we onze eigen kampbubbel in onze prachtige locatie in het groen.

Tot vrijdag 18 juni 18u kan je via onderstaande link nog inschrijven voor onze waanzinnig leuke IK BEN IK groeidagen voor jongeren. Vrijdagavond hakken we de knoop door maar we vertrouwen er graag op dat er nog een paar inschrijvingen op komst zijn. ... See more

WAT ALS...

praten over het feit dat je naar een therapeut gaat even vanzelfsprekend zou zijn als het dragen van een onderbroek.

Heerlijk down to earth filmpje van Linde Merckpoel en Leen Dendievel waarin enkele misverstanden ontkracht worden. ... See more

EEN TWEEDE LEVEN VOOR DE KAPLA'S VAN MIJN KINDEREN

Werken aan zelfvertrouwen, doorzettingsvermogen, planmatig werken of samenwerken.... Het zijn maar enkele doelen waaraan ik werk door middel van kapla-challanges.

Bouw een toren tot voorbij het plafond (en dus in de koepel).
Bouw een ronde toren die verbreed of versmalt.
Bouw een spiraal....

Het is heerlijk om te zien hoe kinderen hierin op gaan, stappen zetten en groeien!

En terwijl we samen bouwen, elkaar helpen en aanmoedigen ontstaan er soms mooie gesprekken over dingen die er toe doen ❤ ... See more

Na alweer een werkweekend is ons nieuwe stekje klaar om te starten.
Nog niet helemaal af, maar dat mag verder groeien en evolueren.

Dankbaar voor het harde werk en de hulp die we kregen.

TROTSE MAMA
Ik blijf uiteraard mama, ook nu Nele en ik samen met onze mannen volle bak aan het werken zijn in de nieuwe praktijk. Gisteren stelde mijn dochter haar eindwerk voor en uiteraard was ik daarbij, ondanks het feit dat het werkweekend was.

EEN ZAADJE TIJDENS EEN GROEIKAMPJE
Dat haar eindwerk gaat over persoonlijke groei en er een zaadje voor dit eindwerk geplant werd tijdens ons allereerste groeikampje maakt van mij een diep-dankbare en trotse mama.

WERD EEN EINDWERK
Ik mag, met haar goedkeuring, citeren uit de inleiding van haar werk :

Mijn eindwerk heeft ook wortels in een groeikampje dat onder andere door mijn mama begeleid werd in de zomer van 2019.
...
Tijdens dat kampje schreef ik de eerste brief aan mezelf rond zelfaanvaarding. Kort nadien startte de module identiteit in het 5de jaar waarin ik brieven naar mezelf heb gericht en naar mensen die mijn leven op een bepaald moment compleet overhoop hebben gegooid.
...
Tijdens deze momenten heb ik voor het eerst weer de verbinding gevoeld met mezelf en kon ik voor heel even weer mijn innerlijke kind bereiken, dat ik al die jaren kwijt was. Ik voelde dat deze kleine groeimomenten al een verschil hadden gemaakt in mezelf en dat er al stukjes van mijn ‘muur’ waren losgekomen.
...
Om deze redenen vond ik dat dit het geknipte moment was om dit nu als eindwerk te kiezen en dat ik hier niet nog jaren mee moest wachten.

MET IMPACT
het gaat er niet alleen om dat dochterlief een eindwerk doet rond persoonlijke groei ... See more

IK BEN IK GROEIDAGEN

Oeps.
In alle drukte met het inrichten van de nieuwe praktijk vergeet ik een beetje om reclame te maken voor onze groeidagen.

WANNEER?
Jongerenkampje : woensdag 7 tot vrijdag 9 juli. Er zijn nog heel wat plekjes vrij. Hopelijk geraken we nog aan het minimumaantal inschrijvingen.

Kinderkampje : maandag 12 tot woensdag 14 juli. Hier hebben we voldoende inschrijvingen om het kampje door te laten gaan. Er zijn nog wel enkele plekjes.

WAT?
Een driedaags kampje waarin we samen met kinderen of jongeren aan de slag gaan om hun gevoelens beter te leren kennen en uiten. We zoeken naar hoe je krachtig in je schoenen kan staan en wie je daarbij kan helpen. We werken met verhalen, Rots en Water, praatpapieren, gevoelsdozen, spelletjes, eigen teksten,… Zo proberen we verbinding te maken met onze binnenkant en die van anderen. Respect voor elkaar, elkaars verhaal en elkaars grenzen vinden we heel belangrijk. Samen onderzoeken wie je bent, en wat jou zo mooi, uniek en krachtig maakt doet je zelfvertrouwen groeien.

BEGELEIDING?
Nele en Anneke, 2 rouw en verliescounselors met pakken ervaring. Nele is ook rots- en watertrainer en Anneke is auti-coach

WAAR?
In onze nieuwe 'kasteellocatie' met prachtige tuin in Kapellen

PRIJS?
180 euro voor 3 dagen. Materiaal en tussendoortjes inbegrepen

MEER INFO?
Stuur een berichtje naar ikbenik.groeidagen@gmail.com

INSCHRIJVEN?
https://forms.gle/XsTMDw31YaSMw8G68

DELEL IS LIEF! ❤❤❤ ... See more

Een mama sprak me aan. Straffen is niet oké. Belonen daar is kritiek op. Ik moet begrip tonen voor de moeilijkheden van mijn kind.

Ik raad dan aan om 'liefdevol consequent te zijn'. Hoe je dat doet lees je in de mooie blog hieronder. ❤ ... See more

Om 18u pikte Nele mij op na het laatste gesprek van de dag. Een uurtje later volgden Soetkin en Guy met de remork.
22u. Ik zit aan mijn bordje spaghetti en onze meubels en andere spulletjes staan - weliswaar nog ingepakt - in ons kasteeltje.

Alweer een stapje dichter bij ons eigen plekje! ❤ ... See more

Het resultaat na 2 dagen werken....
Dankbaar om de hulp van onze mannen ❤

Een volgende kleine stap is gezet..... We hebben de sleutels....

Ik krijg regelmatig via cliënten links door van filmpjes, tips voor podcasts of series. Het lukt me niet om die allemaal te bekijken of beluisteren, maar vanmorgen in de auto nam ik de tijd om onderstaand filmpje te bekijken / beluisteren.

Ik deel het graag met jullie omdat ik ervan overtuigd ben dat de inzichten van deze man heel waardevol kunnen zijn voor ouders of mensen die gemakkelijk overspoeld worden door indrukken, al dan niet rechtstreeks gelinkt aan een diagnose autisme.

Hij legt uit wat er met hem gebeurt en hoe hij de wereld ervaart in geval van overprikkeling. Hij spreekt over autisme en dissociatie, wat meteen heel 'eng' klinkt, maar dissociatie is op zich niet mis. Het is een beschermingsmechanisme van ons brein om ons in een situatie te kunnen handhaven. Een ambulancier of een spoedarts die op een plaats van een ongeval komt, schakelt op zo'n moment zijn gevoel uit en handelt vanuit een ander stukje.... Je zou kunnen zeggen dat dit een functionele en een gezonde vorm van dissociatie is....

Datzelfde mechanisme zien we in gang schieten bij mensen die overprikkeld geraken door hun omgeving ....

Het is uiteraard het verhaal van deze man en zijn beleving, maar ik kreeg meteen de reactie van mijn cliënt dat hij zich er ongelofelijk in herkent en ik meen ook zaken te herkennen die ik zie gebeuren bij mijn kinderen en een goeie vriendin ....

Echt de moeite om eens te beluisteren!!!!!

https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=PEDGOYOARy8&feature=share&fbclid=IwAR31cyoUmdx2XusuKrWht5m3axJJ_uU00ng5khjdl9exhMutjZ8ZGgM6j1g ... See more

Zelfzorg is essentieel als je ook voor anderen wil zorgen.

Morgen vlieg ik er terug met veel liefde in, maar vandaag is het nog even tijd voor onszelf!

'Voor duizelingwekkend groot verdriet
bestaat geen medicijn
Want we weten maar beseffen niet
hoe onvoorstelbaar kwetsbaar wij wel zijn…'

Ik geloof in synchronisiteit. Soms komt het juiste liedje op het juiste moment.

Net vandaag, hadden Nele en ik een moeilijk gesprek waarbij mensen zich tegelijk van hun sterkste en ook een heel kwetsbare kant lieten zien.❤

En dan klinkt dit lied van Bart Peeters door de boxen van mijn auto.

Het blijft nazinderen..... Zowel het gesprek als het lied....
❤

https://youtu.be/ODu1BFvyEnk ... See more

Een tijdje geleden las ik op een ochtend in mijn bed een oproep van Joke om linken te leggen tussen een thema naar keuze en het systeem van evolutionary coaching.

Zonder veel nadenken typte ik woorden en letters bijeen op mijn gsm en drukte op 'nu delen'. Op dat moment stond ik er uiteraard niet bij stil dat Joke Raeymaekers er misschien nog iets mee zou gaan doen.

Toen ik deze week de voorontwerpen las, stond ik er eerlijk gezegd versteld van dat ik op die ochtend in mijn bed zoveel wijsheid bij elkaar geschreven had. Ik ben dan ook écht trots op het resultaat en dankbaar voor de lieve en warme woorden van Joke! ❤

Wil je meer weten? Wil je de verschillende laagjes van trauma ontdekken? Volg dan ook de komende dagen de pagina van With Live of mijn pagina want uiteraard ga ook ik de posts van Joke blijven delen. ... See more

AUTISME ALS RODE DRAAD

Vandaag is het wereld-autismedag. Als auticoach voel ik me dan op de één of de andere manier 'verplicht' om daar iets mee te doen. Alhoewel 'verplicht' een te groot woord is, 'ik moet just niks', zeker niet als het over mijn fb-pagina gaat.

Vorig jaar schreef ik op deze pagina niks op 2 april. Corona was erg bepalend aanwezig en zat meer in mijn hoofd dan het autisme-verhaal.

Eigenlijk zou elke dag voor mij een wereld-autismedag kunnen zijn. Autisme bepaalt immers al jaren mijn leven. Op mijn website in mijn 'wie ben ik' schreef ik daarover het volgende:

'Autisme loopt als een rode draad door mijn leven. Later bleek dat ook ADHD mee op datzelfde draadje zit. Meer dan eens ben ik kwaad geweest en heb ik me afgevraagd “Waarom ik?”, “Waarom in mijn gezin?”, “Waarom kom ik overal in mijn leven autisme en ADHD tegen?”. Ik heb met die rode draad een beetje een haat-liefde verhouding. Ik vocht ertegen, maar pas toen ik besefte dat vechten geen zin had en ik die rode draad ben gaan omarmen, vond ik daar rust in. Ik zou nooit zijn wie ik nu ben als ik niet telkens opnieuw mensen met autisme en/of ADHD op mijn levenspad tegen had gekomen.'

Meer lezen? Dat kan.
https://vlindervry.be/wie-ben-ik/

Nog vragen over mijn ervaringen met samenleven in een gezin waar bijna iedereen een autist is, de toekomst van mensen met autisme of iets anders auti-gerelateerd? Zet ze hieronder en ik ga ze met veel liefde beantwoorden. ... See more

"Als samenleving deden we alles om de artsen van de intensieve zorgen niet over te leveren aan de keuze om tussen een 85-jarige oude man en 90-jarige oude vrouw te moeten kiezen. Maar wij kinderpsychiaters moeten kiezen tussen een vijftienjarige die suïcidaal is en een zestienjarige die niet meer eet. Hoe moeten wij die keuze maken? Enig idee hoe moeilijk dat is? En iedereen kijkt weg!"

Sophie Maes is kinderpsychiater en praat in De Wereld Morgen over de hartverscheurende realiteit van te weinig bedden in de psychiatrie voor jongeren en hoe dat ook al voor Corona zo was, maar nu nog pijnlijk verergerd.

Ook ik voel de grote nood in de zorg voor kwetsbare kinderen en jongeren aan de lijve. Nooit eerder had ik een wachtlijst. Nooit eerder waren de paniekaanvallen/ zelfpijnigingen/zelfdodingsgedachten zo prominent aanwezig. Nooit eerder was het zo moeizaam om kinderen en jongeren door te verwijzen naar meer gespecialiseerde of meer intensieve hulp.

Enkele weken geleden stapte hier in de buurt een jongen van de leeftijd van mijn oudste zoon uit het leven. Ik ken hem niet en spreek me niet specifiek uit over de situatie. Wel las ik fb-posts van en interviews met de nabestaanden en dan denk ik : 'Verdomme, dit had de maatschappij moeten voorkomen?'

https://www.dewereldmorgen.be/artikel/2021/03/26/sophie-maes-kinderpsychiater-en-systeemtherapeute-wanneer-een-jongere-zelfmoord-pleegt-voelen-politici-zich-niet-verantwoordelijk/ ... See more

Ik ga al een tiental jaren mee op kamp met Wemel. In het kader van de week van het goede doel is er een workshop over onze 'wemelaanpak'.
We vertellen vanuit welke behoefte het kamp ontstaan is en geven concrete tips mee die wij ook zelf elk kamp of weekend opnieuw toepassen in het contact met onze Wemels.

Meer info :

Wanneer?: dinsdag 30 maart van 19-20u
inschrijven: https://weekvanhetgoededoel.be/.../vzw-wemel-de.../...
kostprijs: vrije bijdrage ten voordele van Wemel

Dus ken je iemand (vrienden, familie, leerkrachten, kennissen, ...) die graag meer zouden willen weten over onze 'Wemelaanpak'? Deel dan zeker deze info! Je doet er Wemel en onze Wemels een groot plezier mee! ... See more

Steeds vaker ga ik met kinderen en jongeren op zoek naar hun emotionele taal.

PRATEN ALLEEN WERKT NIET
Bij trauma, verlies of emotionele pijn meestal is praten niet DE oplossing. Ventileren kan druk tijdelijk verlichten. Praten kan helpen om de chaos te ontwarren. Woorden kunnen helpen om iets beter te begrijpen. Hoofdbegrijpen, zeg maar.

PRATEN DOEN WE VANUIT HET HOOFD
Praten is iets dat we doen vanuit het hoofd. De diepe pijn, de rauwe gevoelens zitten niet in ons hoofd, maar veilig weggestoken in ons hart, vaak achter een goeie beschermingsmuur.

OP ZOEK NAAR EEN ANDERE TAAL
Om bij die veilig verborgen gevoelens te geraken, is iets anders nodig. Een andere taal. Ik werkte altijd al met stenen, praatpapieren en klei. Steeds vaker ga ik samen met kinderen en jongeren op zoek naar hun eigen taal.

CREATIEVE TAAL
Meestal komen we uit bij creatieve taal. Bij kunst in al zijn vormen en maten. Kunst die niet mooi hoeft te zijn maar speels, emotioneel, écht, of rauw. Groot en bombastisch of klein maar krachtig.

EIGEN TAAL
Samen met een jongen van de lagere school schreef ik een verhaal naar zijn idee over bevers die geen tanden hadden. In dat verhaal werd het proces en de pijn van de jongen die niet goed kon horen en zijn gezin verwerkt.

Een meisje beschreef haar misbruikverleden in een prinsessen-kasteelverhaal waarbij elke kamer stond voor een nieuw hoofdstuk.

Ik had kinderen bij mij die gevoelstekeningen maken of werken met beelden.

Momenteel werk ik met een trauma-slachtoffer een monoloog uit (oeps dat is buiten mijn comfortzone, gelukkig kent de betrokkene er iets van) en met iemand anders gaan we werken vanuit slam poetry en zang.

TOT BIJ HET RAUWE GEVOEL
Alles kan, alles mag. Het is zo mooi om te zien hoe kinderen en jongeren wel bij hun rauwe gevoel komen als ze, binnen hun comfortzone, hun eigen taal mogen spreken.

In hun schrijfsels of op het podium zijn ze een speler in hun eigen verhaal. Dat voelt net is comfortabeler aan om in dat gevoel te gaan. Het gevoel krijgt reden van bestaan. Mag eindelijk uit hun vat. Daardoor voelt het anders, vaak lichter.

KUNST ALS MIDDEL
Soms werken we naar een eindproduct. Een orgelpunt in hun proces. Een overgangsmoment waarbij ze dichter komen te staan bij de nieuwe versie van zichzelf. Wijzer, rustiger, krachtiger, stralender, ...
Vaker is er geen eindproduct, is kunst een middel op hun weg. Blijft het verhaal onaf, met een open einde. Is de 'show' een intiem gebeuren binnen de therapie. En ook dat is heel oké!

DANKBARE GETUIGE
Ik ben dankbaar dat ik mag meewandelen, hun proces mag begeleiden, de diepgang mag zoeken, de wonde mag zien helen. Het voelt als een ongelofelijk voorrecht! ... See more

Het is vandaag complimentendag en dat laat ik ook hier niet zomaar voorbij gaan.

Met kinderen ga ik graag op zoek naar complimenten. Complimenten voor de ander. Complimenten voor elkaar. En ja, ook complimenten voor jezelf!

Complimenten in soorten en maten. Het kan gaan over vaardigheden (bijvoorbeeld goed kunnen voetballen), eigenschappen (gevoelig zijn is zo'n dingetje), dingen die je hebt (lange blonde haren zou kunnen),....

Het is fijn om kinderen te zien groeien in het geven én het ontvangen van complimenten!

Welk compliment gaf jij jezelf vandaag? ... See more

Laat die tranen stromen.
Laat het verdriet er zijn.
Mag ik je een schouder geven
Voor je tranen en je pijn?

Stop maar met alleen te dragen
Jouw hartzeer en jouw eenzaamheid
Er is licht aan 't einde van de tunnel
Geef ons samen nog even tijd!

Begin deze week schreef ik voor een lieve vriendin die zich eenzaam voelt in deze bizarre tijden schreef ik volgend gedicht.

Vandaag bedacht ik dat dit gedicht zoveel meer zegt en ook kan gaan over hoe ik begeleiding zie van kinderen, jongeren en volwassenen met intense pijn, diep verdriet of een 'niemand-begrijpt-me-eenzame-gevoel'.

Veel liefs en warme knuffels voor iedereen die dat nodig heeft ❤❤❤ ... See more

Dit citaat komt uit een interview met Dirk De Wachter in Humo. Het is een artikel van voor het corona-verhaal, maar de metafoor is meer dan ooit actueel.

HELAAS GEANNULEERD
Jammer, maar het voelt wel als de enige juiste beslissing!
Dankjewel aan wie was ingeschreven.
Wij zien jullie graag tijdens de zomervakantie.
Data en locatie volgen snel.

IK BEN IK groeidagen voor meisjes van +/- 9 tot 12 jaar

Met heel veel blijdschap kondigen Nele en ik een nieuw groeikampje aan. Het zal ons laatste kampje zijn in de huidige locatie. Uiteraard gaan we ons houden aan de huidige coronamaatregelen waarbij we werken met -12jarigen in een klein groepje.

Wat?
een driedaags kampje waarin we met kinderen aan de slag gaan om hun gevoelens beter te leren kennen te te uiten. We zoeken hoe jij krachtig in je schoenen kan staan en wie je daarbij kan helpen.

Wanneer?
maandag 5, dinsdag 6 en woensdag 7 april van 9 tot 16 uur

Waar?
Pastorijveld 88 in Ekeren

Hoeveel?
De prijs voor het traject is 180 euro. Hierin zitten de begeleiding, de huur van de lokalen, de materialen en een tussendoortje in begrepen.

Nog vragen?
Stuur Nele of mij gerust een berichtje, spreek ons aan of stuur een mail aan ikbenik.groeidagen@gmail.com

Inschrijven?
Stuur een bericht naar ikbenik.groeidagen@gmail.com. Wij sturen je dan de link voor de officiële inschrijven en bezorgen jullie een rekeningnr. ... See more

ALARMKREET EN WACHTLIJST

Helaas kan ik de alarmkreet van deze kinderpsychiater alleen maar bevestigen.

MEER AANMELDINGEN, ERNSTIGERE SIGNALEN
Sommige jongeren die het al moeilijk hadden, komen nu écht in de problemen. De aanmeldingen zijn talrijker, het signaalgedrag zwaarder. Dat is bij mij in de praktijk zo en wordt bevestigd door collega's.

DE VEERKRACHT IS OP
De jongeren die gestart zijn met een gezonde dosis veerkracht zien die stillaan wegsmelten en zijn de volgende groep die zich begint aan te melden, maar geconfronteerd wordt met wachtlijsten. Ik zie ook hier thuis hoe de maatregelen beginnen te wegen....

OPNIEUW SOCIAAL DOEN ZAL OOK NIET EVIDENT ZIJN
En dan zijn er ook nog een kleinere groep jongeren die rust vinden in het coronaverhaal. Vaak gaat het om jongeren die graag op zichzelf zijn. Niet van onverwachte of verplichte aanrakingen houden en voor wie sociale evenementen zoals (familie)feestjes een bron van overprikkeling is. Die groep vond in eerste instantie rust en kon de batterij opladen. Deze groep zou het wel eens heel moeilijk kunnen krijgen op het moment dat de beperkende maatregelen wegvallen en ze zich opnieuw sociaal gewenst moeten gaan gedragen.

ZELFZORG
Lieve kinderen, jongeren en volwassenen,
Ik ben er graag voor jullie allemaal, maar - zelfzorggewijs - binnen mijn eigen tijd en mogelijkheden. Ik heb de voorbije weken gevoeld dat ik soms te veel wou zorgen voor iedereen en dat is een valkuil. Als ik mezelf geen zuurstof geef, kan ik er onmogelijk op een goede manier voor jullie blijven zijn.

WACHTLIJST
Om de genoemde redenen is er ook bij mij momenteel sprake van een wachtlijst.
Wil je toch aanmelden, dan laat ik je graag de keuze of ik met liefde doorverwijs (voor zover dit mogelijk is) of jullie op de wachtsijst plaats. ... See more

Dankbaar voor een handige man in huis die, als ik weer eens een beeld in mijn hoofd heb, dit met veel liefde en zorg voor mij uitwerkt.

Iemand een idee op welk boek ik dit idee gebaseerd heb?

We werkten met het complimentenspel rond complimenten geven en ontvangen.
En toen kreeg ik van de jongen dit compliment....
De tekst én de vlinders.... Hij raakte mij ❤

Chapeau van de kinderrechtencommissaris om aan de alarmbel te trekken en het beleid alert te houden en waakzaam voor wat er zich bij jongeren afspeelt.

Vandaag had ik de ' eer' digitaal aanwezig te zijn op een MDO van een kind dat bij mij in therapie is.

Voor wie het begrip niet kent... een MDO is (binnen onderwijs) een multidisciplinair overleg met school, CLB, ondersteuningsnetwerk en evt externe therapeuten.

Hoe fijn was het om een 'samen-verhaal' te voelen.
Hoe fijn was het om de drive en de passie te voelen van de klasjuf en het begeleidingsteam.
Hoe fijn was het om au serieux genomen te worden als externe therapeut en de feedack te krijgen dat er een positieve evolutie is én ze met je suggesties aan de slag willen. ... See more

Ik deed mezelf een cadeautje. Een agenda van psychologie-magazine met daarin quotes, artikels, ...

Vandaag kwam ik ook quote tegen over het belang van rituelen.

Ook in de praktijk en tijdens onze groeikampjes maken we graag gebruik van rituelen. Graag maar zuinig. Een ritueel moet immers altijd iets bijzonder zijn. Een schakelmoment. Een moment dat iets afrond, iets nieuws aankondigt of iets in beweging zet.

Een ritueel is vaak een scharniermoment. Een moment waarbij voor en na nooit meer hetzelfde is.

Tijdens de voorbije kerstvakantie werkte ik niet, maar maakte ik graag tijd voor een ritueel met een kind en zijn ouders. Ook in de kerstvakantie van het jaar ervoor vond er een ritueel plaats met een jongen en zijn beide ouders.

Een ritueel wordt gekenmerkt door : Ontroering. Samenwerking. Verbinding. Kracht. Kwetsbaarheid. Intimiteit.
Kortom: kippenvelmomenten die je niet zomaar vergeet en belangrijk kunnen zijn voor de rest van je leven. ... See more

Een mooie om het jaar mee af te sluiten.
Dankbaar zijn om wat je hebt, om wat er wel is, om wat er wel kan en mag.

Dankbaar om de groei die ik in 2020 mocht vaststellen. Persoonlijke groei, groei in mijn praktijk maar ook de groei van de cliënten die met mij op weg gingen.

Ik kijk uit naar 2021 ... met nieuwe horizonten en nieuwe wegen te ontdekken. ... See more

Kerst en nieuw 2020.

Een belangrijk
overgangsmoment
in een zot jaar.

Ik weet het even niet.
Mag dat?

Tuurlijk!
Want dat zeg ik mijn cliënten ook.

Als deuren zich sluiten,
openen er nieuwe.

De praktijk in het Pastorijveld wordt verkocht. Begrijpelijk, maar helaas, want we waren er thuis.De intenties en goeie samenwerkingen zijn uiteraard niet verloren.

Op maandag en vrijdag blijf ik voorlopig aan de slag in het Pastorijveld. Op woensdag in de Driehoekstraat.

Wie ziet opportuniteiten in de buurt? ... See more

Sommige cliënten weten het al. Voor anderen is dit nieuwe informatie.
Het pand in het Pastorijveld staat te koop. 2021 wordt dus, hoe dan ook, een jaar van verandering, van loslaten, van nieuwe kansen.
Ik duim mee dat An haar stekje in goede handen terecht komt.

https://www.imovastgoed.be/nl/pand/13605/recent-gerenoveerd-gelijkvloers-appartement-op-topligging ... See more

IK VERTEL GEWOON EERLIJK WAT ER IS

Ze stapt mijn werkruimte binnen met een zak vol foto's - want we werken aan een levensboek - en een grote dosis enthousiasme. Ze is heel gevoelig. Zoals altijd voel ik dat ze scant. Het aftasten van de sfeer en de energie die in de ruimte hangt, doet ze automatisch. Dat is geen keuze.

Nog voor we geïnstalleerd zijn vertel ik haar dat ik die nacht niet goed geslapen heb. Ze is nog jong, 8 jaar of zo, en toch vertel ik haar hoe lastig het was om in mijn bed te liggen en niet te kunnen slapen. 'Ja amai, dat dacht ik al want je ziet er moe uit', flapt ze er uit. We gaan over tot de orde van de dag.

ANDERS DAN ANDERS
We werken goed en stevig. Als haar mama haar komt ophalen en we samen vertellen over de sessie, zeg ik ook dat ik gestart ben met te vertellen over mijn slecht nacht. Nee, dat deed ik niet omdat ik wou klagen of zagen of omdat ik verwachtte dat haar dochter dit voor mij zou oplossen. Ik deed het omdat ik weet dat dit meisje dat zelf perfect aanvoelt. Ze voelt dat ik 'anders dan anders ben', net zoals ze dat aanvoelt bij haar mama, haar juf, ....

HEB IK IETS VERKEERD GEDAAN?
Helaas kan ze dat anders aanvoelen niet altijd plaatsen en dus ... betrekt ze het op zichzelf. Ze vraagt zich dan af wat er met haar is of ze iets verkeerd gedaan heeft of gezegd heeft. Terwijl ik dit aan haar mama uitleg, zit ze enthousiast te knikken. Zo is het voor haar precies en ze zou niet liever willen dat mensen haar altijd een uitleg geven bij wat ze voelt.

NIET SPAREN
Ik moedig haar mama aan om open en eerlijk te zijn als er iets speelt, grote of kleine zorgen, stress, .... Gevoelige kinderen zoals zij willen we graag sparen, we willen hen niet belasten met onze zorgen, ongemakken of pijn .... want ze trekken het zich allemaal aan of ze hebben al zoveel zorgen of ... We denken dat we er goed aan doen om hen niet te vertellen dat mama in ziekteverlof is, dat opa ziek is of dat er financiële zorgen zijn, of dat het gewoon een rotdag is, ....

OPEN EN EERLIJK ZEGGEN WAT ER IS
Hoe goed de bedoelingen ook zijn... door gevoelige kinderen te sparen en hen niet uit te leggen wat ze onbewust aanvoelen, duwen we hen in onzekerheid. We laten hen twijfelen aan alles en iedereen. We duwen hen daardoor ook in de eenzaamheid van hun eigen hoofdje. Zo maken we het hen veel moeilijker dan wanneer we open en eerlijk zouden zeggen wat er is, op hun niveau, op hun tempo en met de duidelijke boodschap dat zij dat niet moeten oplossen. ... See more

ZELFLIEFDE ALS ANTWOORD OP CLAIMEND GEDRAG

Het patroon herhaalt zich keer op keer. Als iemand haar vertrouwen wint, doet ze er alles aan om die persoon nooit meer kwijt te geraken. Ze gaat claimen en de ander verbreekt vroeger of later het contact. Zij blijft achter. Alleen. Radeloos. Verloren.

ZE HAALT HET HART BINNEN
Ik leg een steen op de mat als symbool voor het hart van de nieuwe vriend(in) met wie ze zich verbonden voelt. Ik laat haar zien wat ze doet en haal de lijn binnen. Het hart van die andere druk ik tegen mijn borstkas aan. Veilig en warm en zo dicht dat het niet meer weg kan. Ze wil niet nog iemand met wie ze het contact verliest.

Het beeld komt binnen. Het raakt haar want dat is precies hoe het voor haar voelt.

VRIJHEID ONTNOMEN
We kijken naar de mat. Die is leeg. Ze verwoordt wat ze ziet. Ze heeft die vriend ingenomen. Zijn vrijheid ontnomen. Zijn eigenheid weg gehaald. Dat wil ze niet. Ze begrijpt nu waarom mensen het contact verbroken hebben.

ZE KIEZEN VOOR ZICHZELF
Ze wordt aangetrokken door sterke karakters, mensen met pit. Als die doorhebben dat hun hart wordt binnen gehaald en ze zichzelf dreigen te verliezen, knippen ze de lijn door. Dat is kiezen voor zichzelf. Niet tegen haar. Helaas voelde dit voor haar wel zo. Afwijzing. Ze heeft het al te vaak meegemaakt en de pijn is immens.

PATROON
Elke nieuwe breuk maakt de leegte in haar eigen hart groter. De angst om afgewezen te worden is immens en op deze manier houdt het patroon zichzelf in stand.

AFFIRMATIE
Ik vraag haar hoe ze dit patroon kan doorbreken. Ze beseft dat ze de leegte in haar hart zelf moet opvullen. Zelfliefde. We starten met het maken van een affirmatie op basis van de 'Ik ben Ik'- kaarten die ik op de mat leg. We werken hier mee, halen weg wat niet klopt, en ze komt uiteindelijk tot haar zin. In het Engels want dat is haar emotionele taal.

"Who I am is good and special.
I'm worthy of self-love and feeling safe with myself.
What I feel and think is okay. I try not to drown in negativity."

#lovemyjob ... See more

GOED NIEUWS NA EEN WEEK VOL ONDUIDELIJKHEID!

De voorbije week was een week van onduidelijkheid. Essentieel of niet? Chaos. Diverse interpretaties. Tegengestelde berichten. Kortom : verwarring alom!

DUBBELE GEVOELENS
Enerzijds zie ik de ernst van de situatie en voel ik de druk van corona / covid19 op de maatschappij. De gezondheidszorg staat onder druk. En ook binnen onderwijs werd de impact van corona in de laatste weken voor de herfstvakantie duidelijk voelbaar. Dat er maatregelen nodig zijn trek ik niet in twijfel. Dat er dan keuzes moeten gemaakt worden is een pijnlijk gevolg.

Anderzijds zie, voel en ervaar ik de druk van corona op mijn cliënten en bij uitbreiding op zoveel mensen in de maatschappij. Net nu wordt de veerkracht van kinderen, jongeren en volwassenen op de proef gesteld. Net nu zijn hulpverleners - meer dan ooit - nodig om te zorgen dat mensen niet kopje onder gaan.

OPZOEKWERK
Ik heb ministeriële besluiten gelezen (niet mijn taal!) en de bijlagen daarbij uitgeplozen (al iets meer mijn taal). Ik las 1001 interpretaties van de regels. Interpretaties vanuit diverse koepels, therapeutenverenigingen, advocaten en individuele coaches.

Er blijven vragen, maar toch ervaar ik ondertussen voldoende duidelijkheid om de praktijk - binnen de regels van wat mag - open te houden.

IK BLIJF AAN HET WERK
het goeie nieuw is dus dat ik blijf werken!
Dat wil zeggen dat geplande sessies kunnen doorgaan in de praktijk of online. Ook nieuwe intakes - die ik de voorbije week on hold zette - kunnen ingepland worden.

Uiteraard blijven de corona-afspraken gelden:
- wie ziek is blijft thuis
- mondmasker voor + 12-jarigen. Waar voldoende afstand is, kan dit in onderling overleg tijdens de sessie worden af gezet.
- aandacht voor handhygiëne
- iedereen brengt een eigen badhanddoek of dekentje mee om in je zeteltje te leggen
- voldoende ventilatie en verluchting
- extra aandacht voor reiniging van contactpunten en gebruikte materialen

ESSENTIEEL?!
Het blijft voor mij essentieel om
- ons gezond verstand te gebruiken
- voorzichtig te zijn en de maatregelen toe te passen waar dat kan
- het belang en het welbevinden van mijn cliënten centraal te zetten
- er - net nu - te zijn voor jou om deze storm samen te doorstaan
- verbinding te maken met jou en jouw binnenkant

Vanuit liefde ❤ ... See more

NIET ESSENTIEEL?!?

Sinds gisterenavond is duidelijk dat de overheid vindt dat ik een niet essentieel beroep heb.
Bij uitbreiding geldt dit voor alle coaches, counselors en therapeuten die geen diploma psychologie of psychotherapeut hebben. 😦

Ik voel me machteloos, verbijsterd en ook wel boos. De overheid dwingt me om cliënten in de steek te laten die me - net nu - bijzonder hard nodig hebben. Ik was nog bezig om met cliënten de schade van de eerste lockdown op te meten en te herstellen. 😡

Ik word in de praktijk meer dan ooit tevoren geconfronteerd met kinderen, jongeren en volwassenen die plots toegenome angstaanvallen hebben, of zichzelf pijn doen of zelfdodingsgedachten hebben of ... 😭

En deze mensen moet ik nu laten weten dat ik met hen niet meer face to face mag werken. Hen doorverwijzen kan ik niet want de psychologen worden overvraagd. 😱

Uiteraard zal ik alternatieven aanbieden in de vorm van online sessies, chatsessies, ... maar dat werkt niet voor iedereen!

Ik steun met veel liefde de oproep van Sandra Kleipas om ons te verenigen. Als dit concreter word laat ik het jullie zeker weten!

Omdat ieders welbevinden ESSENTIEEL is! ... See more

Als we met tijdschriften werken zijn de boekje van natuurpunt vaak populair.

Deze activiteit lijkt me écht top!
Samen met je kind naar buiten gaan zorgt voor verbinding. De eierdoos met opdrachten zorgt voor afwisseling, uitdaging,....

Ik ben benieuwd naar de foto's van jullie eigen creaties! ... See more

AN(NEKE) VOEL JIJ DE CORANACRISIS IN DE PRAKTIJK?

Ja. Uiteraard. Ik voel dit - als voelende mens - in elk aspect van mijn leven.

Ik voel dit als ik naar de winkel ga, het journaal bekijk of in dubio ben of ik die vriendin nog een knuffel mag geven of niet. Ik voel dit in de gesprekken met de kinderen bij ons thuis aan tafel tijdens het avondeten.

Ik voel dit in mijn job als ondersteuner waar er zowel van leerlingen als van leerkrachten TE veel wordt gevraagd. WoW heftiger dan ik kan verwoorden!

Ik voel dit in mijn job als auticoach / rouw- verlies- traumacounselor. Ik voel de wanhoop bij kinderen én ouders.

Ik voel de onrust, het uitzichtloze en de behoefte aan verbinding. Ik voel zoveeeeeeel noden!

MAAR

Ik voel ook

De wilskracht, het doorzettingsvermogen, de veerkracht, het samen-gevoel, de verantwoordelijkheidszin!

Morgen ben ik er nog even voor anderen en daarna ga ik voor zelfzorg. Me-time. Rust. Slapen. In mijn kot-tijd. Gezinstijd. Batterij-oplaad-tijd.

Om er vanaf 9 november terug te zijn voor wie me nodig heeft....

Zelfzorg als eerste stap in zorgen voor anderen. Zorgen voor elkaar! ... See more

Dag van de jeugdbeweging.... Ook in de praktijk!

#wemel #dagvandejeugdbeweging

DUIDELIJKHEID ALS ANTWOORD OP EEN GROOT VERDRIET

Onderstaande situatie is een mooi voorbeeld waarin ik mijn rol als auti-coach verbindt met mijn rol van rouw- en verliescounselor.

GROOT VERDRIET
Ze heeft autisme, is jongvolwassen, én verliefd. Helaas wordt deze liefde niet beantwoord en blijft ze vasthangen in haar verdriet. Functioneren is moeilijk, ze wordt overvallen door huilbuien. Naar school gaan waar hij rond loopt is een uitputtingsslag. Ze huilt en mist. Loslaten lukt haar (nog) niet.

ZOOMSESSIE
Ze vraagt of ik zo snel mogelijk een gaatje heb in mijn agenda voor een zoomsessie. Alsof het zo moest zijn is er nog een plekje vrij. We gaan nog diezelfde dag online.

GEDACHTENONDERZOEK
We onderzoeken op basis van de 4 vragen van Byron Katie of de stelling "Ik kan hem nog niet loslaten" klopt . Ze komt tot de conclusie dat ze cognitief beseft dat hem loslaten de enige juiste weg is, maar haar gevoel wil nog niet mee.

EEN EERSTE TEKSTJE
Omdat schrijven haar ding is, vraag ik haar om een tekst te schrijven die begint met : Zonder jou ...

"Zonder jou, ik zou niet weten hoe dat zou zijn. Ik zou gelukkiger zijn omdat ik me niet meer zou verdiepen in ons of alles in vraag zou stellen. Het zou me pijn doen om je op school te zien en te bedenken wat er mogelijk had kunnen gebeuren als de dingen anders waren gelopen. Maar over het algemeen zou ik me meer relaxed voelen zowel op school als in het algemeen. "

Vanuit dit tekstje kan ze haar pijn nuanceren. Ze schaalt haar pijn in en benoemt dat loslaten wel pijn doet, maar niet te vergelijken is met de pijn die ze kent van een eerder verbroken contact. Vanuit die eerdere ervaring is er een grote angst waardoor ze niet durft of kan loslaten.

NOG EEN SCHRIJFOPDRACHT
Ik geef een tweede schrijfopdracht : Als ik voor mezelf kies dan ...

"Als ik voor mezelf kies dan ben ik gelukkig. Als ik voor mezelf kies ben ik vrij. Ik neem dan de controle over mijn leven terug zelf vast. Ik kan zelf kiezen wat er gebeurt en hoe ik reageer op situaties. Ik kan kiezen wie er in dichtbij mag komen en wie niet. Als ik voor mezelf kies, zal ik mij opnieuw goed voelen."

De tekstjes worden opgeslagen, de rust is weergekeerd. DUIDELIJKHEID!!!

Voor alle duidelijkheid : ik deel dit bericht uiteraard met toestemming ... See more

WAT DOET CORONA MET EEN MENS?

GEEN TIJD - De (schrijf)ideeën vliegen door mijn hoofd. Ik vind schrijven ook écht leuk. MAAR het blijft bij ideeën, niet omdat ik dat leuk vind, maar gewoon omdat het me niet lukt om ideeën ook nog écht om te zetten in tekst, in schrijfsels of fb-posts.

NIETS IS WAT HET WAS - Ik merk in het leven op scholen, in het leven in de praktijk én ook bij ons thuis dat niets is wat het was, ZELFS als we dat zouden willen.

LICHAMELIJKE KLACHTEN - Mijn schouderspieren staan strakker dan anders. Ik heb meer hoofdpijn dan normaal, hoewel ik - ook al had ik dat nooit gedacht - min of meer gewend ben geraakt aan mondmaskers.

ANGST - Voor jezelf, je kinderen, je ouders, je buren ... Angst is ALTIJD aanwezig. Of je dat nu wilt of niet...

GEEN PERSPECTIEF - We weten allemaal dat dit niet eeuwig blijft duren ... In de geschiedenislessen hoorden we over 'de pest' of 'de Spaanse griep'. Is dit virus de 21ste eeuwse variant? En wat betekent dit voor ons?

TE WEINIG ZEKERHEID - We hebben niet het gevoel dat we correct geïnformeerd worden. We hollen achter de feiten aan, of in ieder geval achter onze eigen dromen en verlangens.

EN NU? Het klinkt cliché, maar zelfzorg is essentieel als je wil blijven zorgen voor je kinderen, je ouders, je buren, je vrienden, ...

ZELFZORG DUS ... Euh ... Jah, focus je op wat nog wel mag, op het positieve, op wat nog wel kan ...

IS DAT DAN DE OPLOSSING? Eerlijk, dat weet ik ook niet. Wat is DE oplossing? Wat ik wel écht geloof is dat onszelf verstrikken in onze (pieker)gedachten, onszelf 'beveiligen' met alle meest negatieve scenario's en onszelf verzetten tegen WAT IS, niet helpt ...

FOCUS OP HET POSITIEVE - daarom dus .. een eenvoudige tip. Focus op wat wel mag, focus - zoveel mogelijk - op het positieve!!!!

LASTIGE EMOTIES - Duw lastige emoties niet weg, ga erdoor!!!! En besef dat er mogelijk betere tijden komen.

MILDHEID - En met dat in gedachten, breng je je aandacht nadien - opnieuw - naar wat er nog wel is ... en bij mij is dat dus even minder schrijfsels 🙁 Ook al wil ik wel ... de energie is er niet en ik laat het gewoon zijn... Mildheid voor jezelf is een rijkdom!

#watjeaandachtgeeftgroeit ... See more

Soms doen mijn posts meer dan ik ooit voor ogen had.

Vanavond. Mijn laatste cliënte. Volwassene, vermoeden van autisme.

Vorige week publiceerde ik een post over gevoelens en weten met je hoofd of met je hart.

Toen ik de post schreef had ik haar niet meteen in gedachten.

Vanavond bleek dat zij er zich wel in herkende.

Hoe schoon! Kruisbestuiving! Samen sterk! ... See more

WAT IS DAT EIGENLIJK VOELEN?

Dit is een vraag die ik een paar weken geleden kreeg van een volwassen vrouw met (een vermoeden van) autisme kreeg.

Hoe leg je op een heel eenvoudige manier uit wat voelen is aan mensen die 'het' niet voelen en leven vanuit hun hoofd?

Ik vroeg of ze zeker was dat ze haar man graag ziet. Ja, dat was zo en daar twijfelde ze niet aan.... Ik zei haar dat zoiets zeker weten 'voelen' is, maar ook dat kon ze niet begrijpen.

De vraag hoe je 'voelen' uitlegt aan iemand die dat niet ervaart, bleef me de voorbije weken achtervolgen.

Dit weekend kwam ik tot volgende omschrijving :
Voelen is een soort van weten. Niet weten met je hoofd, maar weten vanuit je ❤️.

Kan jij je vinden in mijn beschrijving? ... See more

HET EVEN NIET MEER WETEN IS OK!

Tussen twee begeleidingen door gaat mijn telefoon. Ik had toevallig een extra lange pauze en het lijkt wel of het zo moest zijn.

De mama van een cliëntje is aan de lijn. Hij is net vertrokken naar de voetbaltraining maar helemaal buiten zichzelf. De oorzaak? De veter van zijn schoen zat niet goed! Tijdsdruk, en zoveel meer, zorgen ervoor dat een kleine aanleiding escaleert en ontploft.

Zorgen. Mijn kind heeft een rugzakje. Mijn kind reageert buiten proportie. Wij weten het niet meer.

Daar word ik blij van. Krachtige kwetsbaarheid. Ventileren. Samen nadenken. Opties bespreken. Een plan van aanpak maken.

Nee. Een toverstafje heb ik niet. Maar ik denk graag samen na. Ouders kennen hun kind het beste. Ik neem afstand. Stel vragen. Tast af. Ervaring uit opleiding. Waar nodig vertel ik vanuit eigen ervaring. Vijf kids hebben me veel geleerd.

De mama aan de lijn weet terug wat haar te doen staat. Vanuit een gedeelde bezorgdheid bekijken we of een kinderpsychiater hier een meerwaarde kan zijn.

Etiketjes!?! Medicatie!?!
Voor mij hoeft dat niet, maar soms willen kinderen of ouders duidelijkheid. Ik ben niet voor of tegen. Ik surf mee op wat nodig is voor het kind.

Vanuit mijn eigen kids:
Etiketjes: mezelf snappen is helpend
Medicatie : zonder zou ik niet staan waar ik nu sta.

Mijn advies: vertrek vanuit het kind. Wat heeft dit kind in deze situatie nodig? Samenwerken met iemand vanuit een andere discipline kan zo verrijkend zijn!

Mijn idee op basis van dit telefoongesprek. Ik vraag Tijs om vanuit eigen ervaring een aantal schrijfsels te maken - dat is zijn talent -die ik mag publiceren. Oh Jaaaaaa!
#erewieeretoekomt

Tijs was (en is) mijn grootste zorgenkind. Tijs was mijn grootste (ervaringsgerichte) leraar. Mijn professionele kennis was nooit zo doorleefd en beklijvend zonder Tijs en, wat autisme bij meisjes betreft, mijn dochters. #erewieeretoekomt

En DAT voelt voor mij als een kracht in mijn jobs. Professionaliteit. Ervaring vanuit beide posities: ouder en professional. Ik zet me nooit boven de ouder(s), maar ga op zoek naar het samen-verhaal, de gemeenschappelijkheid, ... vanuit gelijkwaardigheid!

HET NIET MEER WETEN IS OK! Als kind. Als ouder. Als professional.

SAMEN kunnen we meer!
SAMEN gaan we voor jouw kind!
SAMEN met het kind gaan we voor zijn/haar TOEKOMST. ... See more

WELKOM

Vandaag nodigde ik nog eens heel wat fb vrienden uit om deze pagina te liken.

Waarom? Met de warme woorden van collega Nele Everaert indachtig : "Ik zit niet veel op fb, maar dat is een pagina om te volgen. Ze heeft écht goeie content". Daarom dus.... Ik laat het compliment binnen komen en deel het bovendien met jou 😚🙃

Ik schrijf ook graag en met vuur over wat ik graag doe en gun jou zo een blik in de praktijkruimte, in mijn manier van werken en in de hoofden en harten van mijn cliënten. Dit laatste uiteraard met hun toestemming.😎🔥

Tot slot geloof ik ook dat fb posts mensen kunnen doen groeien. Lezen op je eigen tempo wat op dat moment op je pad komt, heeft mij vaak al mooie inzichten opgeleverd. Weet je wel de juiste post, niet toevallig op de juiste moment. Ook dat hoop ik, misschien voor jou, te kunnen betekenen. 🐛🦋

Geef bovenaan de pagina een like.
En als je écht zeker wil zijn dat je dit bericht op je wall krijgt, het fb-algoritme is immers ondoorgrondelijk, klik dan op de 3 puntjes en duidt dan aan dat je wil 'volgen'. 🤔🌞

Deel dit bericht als ook jij, net als Nele, vindt dat hier waardevolle content verschijnt. ❤🙏

Mijn tegenprestatie?
Ik ga terug vaker posten (gewoon omdat het leuk en ontspannend is) 😍🌳

Geniet van je dag! ... See more

SUCCESJE

Het is belachelijk lang geleden dat ik hier iets postte.

En tegelijk ook niet ... Een nieuwe start binnen de praktijk. Een nieuwe start binnen VOKAN.
Geen evidentie... Niet voor mezelf. Niet voor mijn praktijk. Niet voor VOKAN.

Opnieuw starten in de praktijk. Opnieuw op twee locaties!

Zoeken. Voelen. Twijfelen. Weten. Aanvaarden.

Het zijn 'belachelijk rare' tijden. Alles voelt vreemder dan anders.

Het is heftig, zwaar, uitdagend, ... EN TOCH ... koos ik voor een combi ... van VOKAN en PRAKTIJK
#VlinderVry omdat het beiden mijn passie is ... See more

Vorige week kwam ik op een nieuwe school als ondersteuner. Fijn, uitdagend, maar ook met een zekere verantwoordelijkheid. Uiteraard!
Eén van de mensen aan tafel zei : "Ik ken je al een beetje, jij bent Anneke De Vry van VlinderVry. Ik volg je via Kristin op fb".

Dat was even schrikken...

Uiteraard vind ik het geweldig dat mijn pagina en mijn blogs gedeeld worden. Uiteraard streelt het mijn ego als een collega aangeeft dat het interessant is om mij te volgen omdat ik goeie content publiceer (als ik publiceer denk ik dan zelf, want ik voel me heus niet altijd zo zelfzeker 😉 )

Maar los van mijn eigen overtuigingen ... ik heb geleerd dat meer mensen deze pagina kennen dan ikzelf wist. Dankzij Kristin Deveugle en zovele anderen.

En uiteraard stemt dat mij dankbaar en dan gaat het niet over mijn bedrijf(je), maar vooral over MIJ. Het voelt gewoon fijn om gezien te worden in wie ik ben en wat ik doe ...

Ik heb, met de jaren, geleerd - moeten leren - dat het oké is om daar gewoon blij van te worden, dat te accepteren en dat te zien als een stukje van wie je bent op dit moment in je leven.

Het zo zien gaf trouwens ook rust ... See more

LAAT JIJ JE ÉCHT ZIEN AAN JOUW KINDEREN?

"Waarom heeft hij / zij mij dat nooit verteld?" "Mijn kinderen vertellen me niks, ik moet het allemaal zelf ontdekken".

Dit zijn twee uitspraken die ik vaak hoor. Te vaak want ze zorgen voor zoveel verdriet en pijn bij kinderen én ouders.

Ik vraag ouders dan wel eens hoe open zij zelf met hun kinderen zijn. Vaak hebben ze het gevoel dat er over alles gesproken kan worden. Na even doorvragen blijkt echter dat ze hun eigen zorgen niet delen met hun kinderen. "Ze zijn nog zo klein." "Ik wil ze daar niet mee belasten",....

Mijn tip voor ouders:
vertel over je zorgen, je verdriet, je pijn, je angst, .... Dit kan perfect op een verantwoorde manier. Zonder op je kind te leunen, zonder je kind te belasten, zonder je kind te schaden.

Waarom?
- kinderen voelen het vaak dat er iets scheelt met hun ouder. Als ze er geen verklaring voor krijgen betrekken ze het vaker op zichzelf. "Als mama of papa zo triest is of zo snel boos, zal het misschien wel aan mij liggen." De waarheid is misschien de ouder worstelt met een oud verdriet dat niks met zijn kinderen te maken heeft.
- het is goed dat kinderen van in het begin meekrijgen dat hoogtes en laagtes bij het leven horen. Door een eenzijdig beeld te geven dat het leven altijd "geluk" is, creëer je onrealistische verwachtingen en verminder je onbedoeld de veerkracht van je kind. Wat is er mooier dan je kind 'de kunst van het ongelukkig zijn' voor te leven, zoals Dirk De Wachter dat zo mooi verwoordt.
- door kinderen te tonen dat alle emoties oké zijn, wordt het voor kinderen gemakkelijker om zelf emoties te tonen. Papa of mama die openlijk huilt, bang of boos is....het is minstens even waardevol als geluk delen.
- kinderen imiteren hun ouders, dat is al vaak geschreven. Dat geldt ook als het gaat over open communicatie. Ik hoor regelmatig: "dit ga ik mijn ouders niet vertellen, daar wil ik hen niet mee belasten". Toeval of niet.... die uitspraken komen vooral van kinderen die door hun ouders ontzien worden. Is dat wat ouders willen?

Hoe moet het dan wel?
Ik vertel mijn kinderen open en eerlijk waar ik mee bezig ben, wat er speelt, wat me in beslag neemt. Ik doe dit eerlijk en zo concreet mogelijk en vanuit mijn eigen standpunt. Ik benoem dat ik het belangrijk vind dat zij dit weten omdat ik ervan overtuigd ben dat ze wel voelen dat er iets is. Ze zijn het waard om een beetje uitleg te krijgen. Tot slot benadruk ik dat zij dit niet moeten oplossen. Soms kan ik dat zelf, soms met behulp van vriendinnen, soms met professionele hulp. Ik geef ook echt aan met wie ik een bepaald issue op neem. Ook dat maak ik heel concreet.

Wat is het effect?
Mijn kinderen mogen hun geheimen hebben maar ze weten ook dat alles mag gezegd worden. Dit zorgt ervoor dat mijn kinderen regelmatig hun hart luchten of goeie raad komen vragen, voor zichzelf of voor vriend(inn)en. Zonder druk, zonder verplichting. Gewoon omdat het kan.

Is dat niet super moeilijk?
Eerlijk is eerlijk. Ook wij, ouders, zijn producten van onze opvoeding en hebben die open communicatie vaak niet met de paplepel mee gekregen. Woorden vinden om te zeggen wat je denkt en voelt zijn we niet gewoon, maar is eigenlijk niet zo moeilijk. De moed vinden om die woorden uit te durven spreken, is dat wel. We laten ons vaak leiden door schaamte of schuldgevoel. We zijn bang om ons kwetsbaar op te stellen. We voelen ons onzeker over de manier waarop je, rekening houdend met de leeftijd, tegen een kind kan vertellen wat er speelt, zonder het te beschadigen.

Stap voor stap is heel oké
Het kan helpen om stap voor stap te werken, met kleine veilige stapjes. Elke dag opnieuw heb je de keuze om een stapje meer te zetten in de richting van open communicatie en meer echtheid. Vele kleintjes worden samen groot. Vroeg of laat zal je merken dat jouw openheid effect heeft en dat ook je kind(eren) zich ook 'echter' durven te tonen. ... See more

GEZOCHT : PRIVÉ LEERKRACHT DUITS

Een tweetalige cliënte (Engels - Nederlands) die 18 jaar is en les volgt in een International School, is op zoek naar een privé-leerkracht Duits voor 4 u per week.

Duits wordt in haar school niet onderwezen maar het is wel de bedoeling om op het einde van het jaar haar examen Duits te kunnen afleggen.

Iemand die dit als een uitdaging ziet? Stuur me gerust een pb. Ook delen mag! ... See more

Voor alle kinderen, groot of klein, voor wie naar school gaan niet vanzelfsprekend is.
Voor alle ouders die het verdriet van hun kind voelen en geprankt zitten tussen de behoeften van hun kind en de verwachtingen van de school.
DURF AFGAAN OP JE BUIKGEVOEL! ... See more

Vandaag - en eigenlijk gisteren al - mocht ik na bijna 4 weken op geen enkel vlak werken, starten met (in mijn hoofd) een nieuw schooljaar.

Dinsdag start VOKAN.
Vandaag VOKAN in de voormiddag en de praktijk in de namiddag.

Ik genoot! Ik geniet!

Geen enkele sessie van vandaag was "zoals verwacht" maar dat was heel oké! Dit jaar start alles en iedereen "anders dan anders" en dat is ook oké.

Vanavond vond er een afscheidsviering plaats van een collega in één van mijn vroegere gon-scholen - nu vokan-school - die ook privé wel wat linken heeft.

Ik was blij en dankbaar dat ik er mocht zijn - ook als (officieel) buitenstaander. Ik was dankbaar dat ik gewoon IK mocht zijn. Deel van het geheel. Mens!

Ik voelde de vibe van Jan, zijn IK, het zotte dat hem anders maakte dan de anderen, uniek én graag gezien! Zijn sérieux én zijn eenvoud. Zijn geloof. Ik voelde gedeeld verdriet en solidariteit. Ik voelde hem in het 'niet toevallige': de wind in de foto's, de juiste herinneringen bij de juiste persoon, de regen die net niet viel!"

Dankjewel Jan om wie je was, bent, en in ons ❤ altijd blijft! ... See more

Na een deugddoende vakantie start ik vandaag terug bij VOKAN.
Ik kijk ook al uit naar morgen want dan begin ik ook terug te werken in de praktijk.

In augustus werk ik enkel de laatste week en dat is niet zomaar. Ik ga dit jaar voor de achtste keer mee op Wemelkamp.

Wemels zijn kinderen of jongeren met ADHD (vaak in combi met autisme). Op onze kampen werken we volgens de 'Wemelaanpak'. Heel kort gezegd is dit een aanpak die gericht is op het versterken van het positieve dat in elk kind aanwezig is. We straffen niet maar leren kinderen om te praten : het uitspreken van behoeftes, gevoelens, frustraties.

Het is heerlijk om te zien dat kinderen die 8 jaar geleden startten op kamp als 'jonge Wemels met een handleiding' uitgroeien tot jokari's (onze oudste groep) die oog hebben voor zichzelf, de groep en het geheel....

Coronagewijs zijn er dit jaar twee kampen. Kamp één voor de jongeren is voorbij.... Vandaag poetsdag. Morgen start het kamp voor de bungees, onze kidsgroep!

Waarom ik dit op mijn professionele pagina post? Omdat ik voel dat wie ik ben, professioneel en privé, niet los staat van de kampen. Ik neem mijn ervaring als mama, als auticoach en als rouw- en verliescounselor mee op kamp. Omgekeerd neem ik mijn kampervaring mee terug naar huis en naar de praktijk. Het is een zalige kruisbestuiving waar ik oprecht blij van kan worden. ... See more

In mijn post van gisteren verwees ik naar 'Hersenen en emoties in beeld'. Het is een boekje dat op een eenvoudige manier taal geeft aan complexe patronen. Ik schreef er begin dit jaar een post over die ik vandaag graag opnieuw met jullie deel.

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1623886191098191&id=1153804221439726 ... See more

ALS OUDERS SCHEIDEN IS DAT NOOIT DE SCHULD VAN DE KINDEREN

In juli werk ik één dag per week, meestal op woensdag. Vandaag is dus een "werkdag" en, nog voor hij afgerond is, alweer eentje met een gouden randje rond. Ik deel met jullie graag het verhaal van een jongere. Ze heeft heel snel het gevoel afgewezen te worden en is voortdurend alert, vooral in de communicatie met haar papa.

ALTIJD ORANJE OF ROOD LICHT
Ik werk vaak met 'Hersenen en emoties in beeld' en ze gaf zelf aan dat ze in de communicatie met haar papa bijna voortdurend haar licht op "oranje of rood" heeft staan. Ze begrijpt het niet want ze ziet hem wel graag en vindt dat heel lastig. Op zo'n moment neemt haar reptielenbrein het over en blijft het moeilijk om te functioneren. Ze vlucht of ze bevriest.

OP ZOEK NAAR DE OORZAAK
We gingen op zoek naar de oorzaak van dat gevoel. Waar is het ooit misgelopen. Haar eerste reactie was de scheiding van haar ouders toen ze in de lagere school zat. Ik vroeg haar om verder te zoeken. We stapten (in gedachten) in een helicopter en vertrokken bij het prille begin : een zaadcelletje en een eicelletje ....

ZE WAS GEEN GEMAKKELIJKE BABY EN DUS WAS DE SCHEIDING HAAR SCHULD
Zo kwamen we bij de eerste herinneringen, deels vanuit verhalen, deels vanuit eigen herinneringen. Het eerste jaar na haar geboorte ging het nog goed tussen mama en papa, daarna steeds slechter. Ze was geen gemakkelijke baby en was vaak ziek. Mama kon goed aanvoelen wat ze nodig had. Voor papa was dat niet altijd zo gemakkelijk. Zij was zo anders dan haar zus. Papa voelde zich vermoedelijk machteloos. De spanningen in het gezin liepen op. Daar legde zij als klein meisje onbewust een link : zij was de baby die voor onevenwicht zorgde in de relatie. De ruzies en nadien de scheiding waren haar schuld!!!!

DE STENEN ZORGEN VOOR INZICHT OP NIVEAU VAN HET HART
Ik legde de situatie uit met de stenen. Enerzijds de situatie in een fictief gezin - veilig en op afstand. Anderzijds de situatie in haar eigen gezin. We kwamen vrij snel tot de conclusie dat het nooit de schuld is van de kinderen als de ouders scheiden. Niet in de fictieve situatie. Niet bij haar thuis. Die wetenschap had ze uiteraard al wel in haar hoofd, het was haar al zo vaak gezegd, maar die waarheid kon ze nooit doorvoelen of accepteren. Het beeld van de stenen maakte het vandaag anders. Ze kon het zien, ervaren en daardoor ook voelen.

DE SCHEIDING IS NIET HAAR SCHULD
We zijn ondertussen meer dan 10 jaar na de scheiding. De tranen stroomden en deden hun werk. Een last viel van haar schouders. Een bevrijding! ... See more

Het is weeral voorbij!

Een pakkend slotmoment bij het kinderkampje was het einde van twee onvergetelijk kampjes met bijzondere kinderen en jongeren die alle 12 een plekje in ons hart veroverd hebben.

Kapot in de zetel. Doodmoe. Pijnlijke botten en spieren. Maar zoooooo content omdat het weer zo schoon was!

Dankjewel aan alle kinderen en jongeren voor de onvergetelijke ervaring!
Dankjewel aan de ouders voor het vertrouwen!
Dankjewel Nele om dit weer samen met jou te mogen doen!
Dankjewel Laura om een stukje van je stage bij ons te doen en ons te voorzien van eerlijke feedback!

Nog één dagje werken en dan sluit de praktijk voor bijna 2 weken de deuren. Tijd om stil te vallen, de batterij op te laden en te genieten van tijd en ruimte voor mezelf en mijn gezin! ... See more

We zitten al over de helft van het tweede groeikampje.

Vandaag gingen we op zoek naar de manieren die we met de jaren hebben uitgevonden om onze gevoelens (even) niet te voelen. We maakten een praatpapier van ons huis en we perdonalideerden onze waarheidskoffer. Tijdens rots en water leerden hoe we kunnen reageren op een letterlijke of figuurlijke duw: met rots of met water natuurlijk!

Morgen is het alweer de laatste dag en dat vinden sommigen onder ons nu al jammer! ... See more

Dag 1 van de IK BEN IK groeidagen voor kinderen is voorbij gevlogen!
We maakten kennis met elkaar, met rots en water en met ons emotioneel vat.
Het programma van morgen staat op punt - elke groep heeft immers andere accentjes - en wij kijken er al naar uit om die 7 kanjers terug te zien! ... See more

De IK BEN IK groeidagen voor jongeren zijn afgesloten met een hartverwarmend slotmoment.
Er is nog 1 plaatsje voor de groeidagen voor kinderen die maandag starten. Als er iemand dat laatste plaatsje graag inneemt, neem dan als de bliksem contact op via mail. ikbenik.groeidagen@gmail.com . ... See more

Blij dat morgen de matjes weer gevuld zijn!
Wij zijn er klaar voor... Laat de jongeren maar komen!

NOG INTERESSE IN DE IK BEN IK GROEIDAGEN?
Er zijn voor beide kampjes NOG 2 OPEN PLEKJES!

Heb je nog graag alle info op een rijtje?

WAT?
IK BEN IK GROEIDAGEN is een kampje waarin we samen met kinderen of jongeren aan de slag gaan om hun gevoelens beter te leren kennen en uiten. We zoeken naar hoe je krachtig in je schoenen kan staan en wie je daarbij kan helpen.
We werken met verhalen, Rots en Water, praatpapieren, gevoelsdozen, spelletjes, eigen teksten,… Zo proberen we verbinding te maken met onze binnenkant en die van anderen.
Respect voor elkaar, elkaars verhaal en elkaars grenzen vinden we heel belangrijk.
Samen onderzoeken wie je bent, en wat jou zo mooi, uniek en krachtig maakt doetje zelfvertrouwen groeien.

WANNEER?
Kinderen : ma 6, di 7 en woe 8 juli van 9 tot 16u
Jongeren : vrij 3 en za 4 juli van 10 tot 22u (mogelijkheid tot overnachting)

WAAR?
Praktijk Anders denken, Pastorijveld 88 in Ekeren

HOEVEEL?
Kinderen : 180 euro, tussendoortjes zijn inbegrepen
Jongeren : 210 euro, alle maaltijden zijn inbegrepen

VRAGEN?
Stuur gerust een berichtje naar Nele nele@appelenboom.be of naar Anneke anneke@vlindervry.be

INSCHRIJVEN?
via deze link : https://forms.gle/zKn9964yDWBiixWV6
Het rekeningnummer is te vinden op het inschrijvingsformulier

GEREDUCEERD TARIEF
Zoals elk jaar is er per kampje ook één deelnemer die mee kan aan een gereduceerd tarief. Mocht je nog een kind tussen 9 en 12 kennen dat graag mee wil maar voor wie de centjes een drempel zijn, neem dan gerust contact op met Nele of Anneke om dit verder te bekijken.

DANKJEWEL
Tot slot willen we graag alle kinderen, ouders en jongeren die al inschreven bedanken. Alles alles volgens plan gaat dan kunnen beide kampjes doorgaan en dat is niet vanzelfsprekend gezien we nog maar 2 weken geleden konden communiceren dat de groeidagen zouden mogen doorgaan. 🥰

Delen is lief!!!!!! ... See more