Blog

HET WARE VERHAAL ACHTER : 'uw bek stinkt'

Vandaag breng ik jullie graag een praktijkverhaal van vele jaren geleden. Kinderen met autisme kunnen hypersensitief zijn (overgevoelig voor zintuiglijke prikkels) of hyposensitief (ondergevoeligheid voor zintuiglijke prikkels) of een combinatie. Het kan soms heel wat vragen om te ontdekken wat een kind nodig heeft om zich prettig te voelen en tot leren te komen.

Dit verhaal gaat terug naar één van de eerste jaren dat ik als gon-begeleider autisme werkt. Ik kwam in het eerste leerjaar voor een kind dat erg verstandig was maar extreem weinig taal had. Hij kwam in de klas niet tot leren omdat ons onderwijs zo talig is. Mijn taak bestond er op dat moment in om de lesjes aanvankelijk rekenen te visualiseren. We zaten meestal dicht bij elkaar te werken met materiaal.

Op een dag zei hij : "Uw bek stinkt". Ik was niet boos op dit kind omwille van zijn taalgebruik want ik voelde aan dat hij mij niet wou shockeren maar dat hier een behoefte onder zat. Bovendien ging ik er van uit dat hij een zinnetje dat hij ergens gehoord had na zei, net omdat hij zo weinig taal had en heel vaak sprak met zinnen uit tekenfilms of series.

Eerlijk. Het was even schrikken. De sessies nadien poetste ik mijn tanden extra en nam ik een muntje voor ik hem ging halen maar het hielp niet. Hij schoof keer na keer weg van mij met de gevleugelde woorden : "uw bek stinkt".

Ik was een beetje radeloos. Ik wou dit kind helpen maar hij bleek zo'n gevoelige neus te hebben dat ik hem letterlijk afstootte. Ik ging te rade bij iemand die op dat moment meer ervaring had met autisme dan ik. Ze gaf me de raad om eens te proberen om samen hetzelfde snoepje te eten bij de start van de begeleiding.
Dat bleek DE oplossing.

Sinds die dag hadden we een fijn contact en ging dit kind ook op schools vlak vooruit. Door de storende prikkel (de frisse muntadem van mijn gon-juf) weg te nemen, kwam er pas ruimte om in relatie te gaan en terug tot leren te komen. ... See more

OOK TRAUMA
Naast rouw en verlies is trauma een thema waarin ik me sinds twee à drie jaar steeds meer verdiep.

VAAK DE OORZAAK VAN 'LASTIG GEDRAG'
Oorsprokelijk deed ik dat omdat ik vaststelde dat 'lastig gedrag' bij kinderen en jongeren, ik noem het liever signaalgedrag, bijna altijd het gevolg is van onderliggende trauma's. Vanuit mijn buikgevoel merkte ik dat grote of minder grote gebeurtenissen in het leven van het kind, het gedrag rechtstreeks beïnvloedde. Later stelde ik vast dat dit effect heeft tot in de volwassenheid.

IMPACT OP ONTWIKKELING VAN DE HERSENEN
Ondertussen verdiepte ik me in het onderwerp en volgde ik opleidingen en lezingen, onder andere van Bessel van der Kolk en weet ik dat de impact van traumatische gebeurtenissen nog veel groter is dan mijn intuïtie ooit had kunnen vermoeden.

ONDERSCHAT PROBLEEM
Omdat de invloed van trauma nog heel erg onderschat is, hoewel het gevolgen heeft tot op hersenniveau, deel ik graag onderstaand artikel.

WE WILLEN HET NIET WETEN
Oké. Het is geen happy onderwerp. Dat is trouwens typisch voor trauma, we willen het liever niet weten omdat het ons confronteerd met een falen. Als maatschappij en als mens.

MAAR WE MOETEN HET ONDER OGEN DURVEN ZIEN
Iedereen die met kinderen werkt, en bij uitbreiding iedereen die met kinderen omgaat, zou dit moeten weten! Voor de kinderen van nu. Maar ook voor de volwassenen van de toekomst!

'Als je je veilig en geliefd voelt, specialiseren je hersenen zich in ontdekken, spelen en samenwerken. Als je je bang en ongewenst voelt, spitsen ze zich toe op het omgaan met gevoelens van angst en verlating.'
(van der Kolk, 2016, Traumasporen, Uitgeverij Mens)

https://www.caw.be/wat-beweegt-er/nieuws/familiaal-geweld-raakt-kinderen/ ... See more

Maandag....
De week starten met een positieve quote.

Deze kwam ik nog maar gisteren tegen en het zou dus kunnen lijken op een domme copy - paste.
Waarom plaats ik hem dan wel?
Omdat de afbeelding én de quote een ongelofelijke indruk op mij nalieten.

Ik werd geraakt in mijn diepste kern.
That's me. Wild aan de binnenkant en soms ook aan de buitenkant....

Voor mij is het ook een boodschap van helemaal jezelf mogen zijn.

Herken jij je ook? Of totaal niet? ... See more

Op zaterdag deel ik graag een interessant artikel of filmpje.

Het filmpje van vandaag gebruik ik als ik met kinderen werk rond 'Wat is ADHD?'

Het is een kort tekenfilmpje waarbij de kenmerken van ADHD (overbeweeglijkheid, impulsiviteit en beperkte aandacht) duidelijk en op een speelse manier naar voor komen.

Daarnaast kunnen we ook inzoemen op de gevolgen. De vervelende gevolgen en de leuke gevolgen, want die zijn er ook.

Tot slot zit er ook de veilige haven in waar ons lieveheersbeestje na al zijn avonturen terug thuis komt.....

Vanuit het filmpje kunnen we dan aan de slag met ons eigen hoofd. Wat herkennen we bij onszelf? Wat niet? Hoe voelen we ons daarbij?

Wie herken jij in dit filmpje? In welke rol zit jij? Ik ben benieuwd naar wat dit filmpje met jou doet?

https://youtu.be/kIPGZs0UCQc ... See more

Ik werd de voorbije week ongelofelijk geraakt door onderstaande tekst én door de foto. Het vertelt iets over mij, over waar ik vandaan kom en waar ik naar op weg ben.

Laat de woorden binnenkomen. 'Misschien' zijn er nog mensen die zich herkennen en zich laten raken. Met veel liefde.... ❤

Misschien ben je wel heel sociaal,
maar houd je niet zo
van grote groepen.

Misschien ben je wel heel speciaal,
maar heb je dat nooit zo gevoeld.

Misschien zie en voel jij heel veel,
maar heeft dat je vooral
in de weg gezeten.

Misschien wil jij gewoon de diepte in,
maar niemand die dat echt begreep.

Misschien ben je wel
van onschatbare waarde,
maar wist jij nooit zo goed
wat je hier op aarde deed.

Misschien ben jij wel heel
goed in er voor mensen zijn,
maar heeft dit je zoveel gekost
dat je bent ingestort.

Misschien ben jij wel één van
de meest heldere lichten op aarde,
maar heb je dat zelf nog niet ontdekt.

Misschien kunnen jouw gaven
wel de mensheid helpen,
maar je gelooft er niet in dat
jij zo belangrijk zou kunnen zijn.

Misschien maak jij wel
heel snel verbinding,
maar voel je dat je er
nooit écht bij hoort.

Misschien ben jij wel
gewoon heel gevoelig,
maar heb je dit nooit écht erkent.

Misschien heb jij wel wat te vertellen.
Misschien heb jij hier
wel iets belangrijks te doen.
Misschien ben je hier
niet zonder reden.

Misschien kan jij wel
de toekomst laten zien.
Misschien kan jij wel iets
heel kostbaars doorgeven.

Misschien mag je goed op jezelf letten.
Misschien mag je jezelf serieus nemen.
Misschien mag je jouw
gehele zelf omarmen.

Misschien mag je wel in
je grootsheid gaan staan.

En misschien,
mag je nu wel stoppen met
het woordje misschien.

Want misschien,
is het nu de hoogste tijd
om in jezelf te gaan geloven.

Je bent het waard.
Je bent prachtig.
En je bent één van de
sleutels hier op aarde.

Ga het alsjeblieft zien lieve schat.
Stop met jezelf klein houden
en wees wie je bent!

Bron: Zoran Ristic ... See more

Dit verhaal van Sandra Kleipas deel ik met veel liefde omdat het mij zelf zo raakt.

Wat wil jouw kind jouw vertellen met zijn of hazr gedrag. Ik zoek het samen met jou graag uit!

Xxx

Overprikkeld worden, onrust voelen, niet tot rust komen ....
Het is iets waar ik zelf, maar ook mijn kinderen, al een hele weg in hebben afgelegd. Er zijn heel wat truckjes of hulpmiddelen die kunnen helpen, maar soms is het moeilijk om door het bos de bomen te zien. Dat gaat over ademhalingsoefeningen, (al dan niet natuurlijke) medicatie, muziek luisteren, apps installeren of (vaak dure) hulpmiddelen kopen.

Ik geef regelmatig tips aan kinderen, jongeren of ouders om rust te vinden, beter in te slapen of te ontprikkelen.

Vandaag zoem ik graag in op enkele (betalende) hulpmiddelen die hun nut hebben bewezen omdat ze werken via de zintuigen en ik ervaar dat dit voor mij het meeste impact heeft.
- een psiobril : een bril die lichttherapie combineert met geluiden en begeleide relaxatie door stemmen.
- een somnox : een slaaprobot die een beetje lijkt op een zware knuffel. De somnox combineert relaxatiegeluiden met ademhalingsbegeleiding. Het lichaam gaat onbewust de ademhaling van de slaaprobot overnemen en samen met de robot de ademhaling vertraging
- een verzwaringsdeken : een verzwaringsdeken zorgt voor een subtiele maar diepe druk. De druk die door het gewicht van het deken wordt uitgeoefend, geeft het lichaam een gevoel van veiligheid en geborgenheid.

Ik ga vandaag niet tot in detail in op als deze zaken, maar ik ben benieuwd over welke hulpmiddelen jullie graag meer informatie willen. Zet het hieronder zeker in de opmerkingen.

Ik overweeg ook sterk om een aantal van deze zaken niet alleen in de praktijk aan te raden en te laten zien maar eventueel voor korte periodes uit te lenen of te verhuren zodat mensen deze thuis kunnen uittesten vooraleer ze overgaan tot een dure aankoop. Ook hier ben ik benieuwd of daar interesse voor is.

Ik ben ongelofelijk benieuwd naar jullie reacties! ... See more

VOORBIJ DE BLOKKADE

'An, waarom heb je nog niks op facebook gezet over hoe we gewerkt hebben aan mijn blokkade voor Frans?' 't Is al lang geleden dat ik die vraag kreeg van een cliënte met autisme, maar dat maak ik dus bij deze goed.

Ze zit tegenover mij en heeft me net met een stralende glimlach verteld dat de test voor Frans beter mee gevallen is dan gedacht. De test, (geen examen!), want van examens krijgt ze nog meer stress.

Na uitval in het gewone onderwijs, een overgang met tijdelijk onderwijs aan huis en een tussenstop bij de midden-jury, zit ze nu in het tweedekansonderwijs.

Aan de lessen Frans mocht ze sinds de tweede helft van het semester van niet meer deelnemen wegens te vaak afwezig. Smoesjes, excuses en vage lichamelijke klachten kwamen bij de leerkracht over als 'niet gemotiveerd' en bovendien 'zijn de regels streng'. Ze kon overgaan naar een volgende module op basis van zelfstudie en deelname aan een oriënterende test.

Het is eind december als haar mama aan de alarmbel trekt. Het studieschema dat we samen maakten volgt ze niet. Het examen in januari dreigt een fiasco te worden.

We blikken terug, ver in de tijd. Sinds wanneer zag ze dit vak niet meer zitten?

Het begon met iets 'stoms'. Omwille van sociaal emotionele redenen beslisten haar leerkrachten en haar ouders samen dat ze de 3e graad van de lagere school beter in drie jaar deed. In haar hoofd was dat een 'fale' en vooral vooral een 'fale' voor het enige nieuw vak in het vijfde leerjaar. Frans dus. Vanuit die (te) logische link groeide een aversie tegen het vak Frans. Iets dat ze de rest van haar middelbare schoolcarrière mee nam.

Ik was in deze de lastige, de 'ik ga jou uit je comfortzone duwen'-coach. De 'ik weet écht niet alles, maar ik heb het gevoel dat ik je nu toch nog meer een duw uit je comfortzone moet geven'-coach. En ook de : 'ik geloof in jou en in jouw toekomst'-coach!!!!

Samen deden we conversaties in haar 'beste schoolfrans' en mijn 'mmm misschien net iets beter, maar toch ook niet waaaw-schoolfrans', om via die werkvorm - telkens opnieuw - net buiten haar comfortzone uit te komen!

Ze blokkeerde. Ze geraakte eruit. We deden het opnieuw. Eerst dezelfde conversatie herhalen. Dan een beetje langer. Een beetje moeilijker. Telkens langer. Tot de dag van de test.... Ze slaagde!

In het volgend semester nam de school contact met me op omdat het opnieuw dreigde mis te lopen. Ik vertelde aan de leerlingbegeleidster dat er maar enkele dingen belangrijk waren : inzetten op verbinding met de vakleerkracht, een escape aanbieden en afspraken maken om terug aan te sluiten en tot slot een geleidelijke opbouw van de mondelinge oefeningen. De school nam deze tips ter harte en maakte deze concreet. Het werkte!

Ondertussen zijn we een hele tijd verder. Frans wordt nooit haar lievelingsvak maar ze slaagt zich er doorheen, voorbij de blokkade. ... See more

VERLIES... WHAT'S IN A NAME?

Als ik zeg dat ik een opleiding tot rouw- en verliescounselor volgde, dan komen er altijd vragen over verlies. Rouw na overlijden dat kunnen de meeste mensen zich nog iets bij voorstellen.

Maar wat is verlies meer dan een dierbare die sterft? Zeker als ik vertel dat je verlies heel ruim mag interpreteren krijg ik vaak vragen. Vragende blikken, maar ook vragen die ook gewoon letterlijk worden gesteld.

Mensen kunnen geconfronteerd worden met verlies van voor hun geboorte tot het moment dat ze sterven. Verlies hoort bij het leven en niemand wordt gespaard.
In deze post geef ik aan de hand van voorbeelden graag meer uitleg bij 'verlies in de brede zin van het woord'.

- Een huisdier verliezen door ziekte, ongeval of door tegenslag
- Je lievelingsknuffel verliezen
- Een kindje /broertje of zusje verliezen voor, tijdens of kort na de geboorte
- Je vertrouwde leven verliezen door onvoorziene omstandigheden in het leven van je ouders (ziekte, werkloosheid, financiële tegenslagen, ...)
- je werk verliezen door een faillissement, een reorganisatie of ...
- Je toekomstdromen verliezen door een onvervulde kinderwens
- verlies eigen aan een nieuwe levensfase (geboorte, voor het eerst naar de creche, een nieuwe school, alleen gaan wonen, pensioen, verhuis naar een WZC, ....)
- Mensen verliezen: opa's, oma's, ouders, klasgenoten, broers, zussen, partners, kinderen, vrienden, vriendinnen, leraren... Dat kan door de dood, maar ook door andere omstandigheden zoals een verhuis, een scheiding of een vriendschapsbreuk.
- Een deel van jezelf, van je identiteit, verliezen na een heftige/traumatische gebeurtenis
- Je droom op moeten geven door omstandigheden
- Je gezondheid verliezen door een diagnose die alles voorgoed verandert
- Je zelfstandigheid verliezen
- Je ouders die scheiden / de scheiding van je partner
- Contact met je ouders kwijtraken of je kinderen verliezen
- ...

Je kan verlies niet indelen van meer naar minder of van groter naar kleiner. Hoeveel pijn verlies doet hangt samen met eerdere verlieservaringen, met je gehechtheid aan de persoon of de situatie, met de mate waarin het verlies al dan niet verwacht werd en met de situatie waarin je dat verlies al dan niet alleen kan dragen.

Soms kunnen verliezen een ogenschijnlijk kleine impact hebben voor de omgeving en een grote impact voor de betrokkene.
Een voorbeeld om dat te illustreren. Toen ik bijna zeven was werd Jef door een ongeval uit ons leven gerukt. Hij was mijn kinderloze grootnonkel en we hadden bijna dagelijks contact. Hij was mijn dikke vriend. Dat verdriet liet ik niet toe want ik vond het erger voor zijn vrouw en de volwassenen in de familie. Ik vond troost bij mijn lieve juf in het tweede leerjaar, juffrouw Greet. Ze was er, voelde me aan en zag me. Twee maanden later ging ze in ziekteverlof om nooit meer terug te keren. Ik maakte tekeningen en stuurde haar brieven, maar het hielp niet. Dát verdriet heeft me meer getekend dan het overlijden van Jef. ... See more

Fijne maandag!
Geniet van wat je doet!